بسیاری از پدران و مادران تربیت را به پند و اندرز و امر و نهی میدانند ، و گمان می کنند فقط هنگامی که مشغول صحبت کردن با فرزندان و امر و نهی هستند به تربیت فرزندان اشتغال دارند . 

به همین دلیل کودکان خردسال را قابل تربیت نمیدانند ، میگویند هنوز بچه است و چیزی سرش نمیشود . و تربیت را زمانی شروع میکنند که فرزندشان به سنی خاص رسیده باشد که خوب و بد را بفهمد . 

در صورتیکه این عقیده و نظر کاملا اشتباه است . 

کودک از همان کودکی و خردسالی مشغول پرورش یافتن و تربیت شدن است . 

فرزندانمان در تمام لحظات عمر تدریجا بزگ میشود و شکل میگیرد چه پدر و مادر بخواهند یا نخواهند . 

بچه صبر نمیکند تا پدر و مادر امر و نهی کنند یا دستور دهند تا او تربیت شود . 

اعصاب و مغز ظریف کودک از خردسالی مانند یک دستگاه دقیق فیلمبرداری در حال تصویربرداری از تمام حوادث و لحظه هاست . بدین وسیله تربیت یافته و پرورش می یابد . 

کودک یک مقلد کامل است ، به اخلاق و رفتار پدر و مادر و خواهر و برادر و سایر اطرافیان نگاه میکند و از آنان تقلید میکند . 

کودک وجود خود را با نکاه به اخلاق و رفتار اطرافیان شکل میدهد ، او به کردار و رفتار نگاه میکند و به پند و اندرز و امر و نهی زیاد توجهی نمیکند و اگر کردار با رفتار مطابقت نداشت از کردار تقلید میکند . 

دختر بچه از اعمال و رفتار مادرش آداب زندگی و مادری و شوهر داری را یاد میگیرد .