زبان عربی به‌عنوان کامل‌ترین زبان دنیا، دارای ریزبینی‌های فراوان و اهتمام بسیار به جزئیاتی است که در رساندن معنا و ارتباط و گفت‌وگو، تأثیر خارق‌العاده‌ای دارد. از اجزاء و اداتی که در این زبان استفاده می‌شود برای رساندن تأکید، اِنّ و فروعات آن است.

همان گونه که می دانیم هدف از علم معانی شناختن ویژگی ها و اغراض کلامی است و از آنجا که مظهر تام این ویژگی ها و اغراض، کلام یا همان مرکب تام اسنادی است لازم است پیش از بیان هر مطلبی به اقسام و انواع کلام بپردازیم.

یقینا میدانیم اذا شرطیه یکی ادوات پراستعمال قرآن کریم است یعنی در ۳۷۷ موضع از آیات قرآن کریم مورد استفاده قرار گرفته است و وجه تسمیه اذا به اذا شرطیه به این دلیل است اولا متضمن معنای شرط است دوما فقط بر سر جمله فعلیه داخل میشود و اکثرا بر فعل ماضی داخل میشود و سوما غالبا اذا ظرف یعنی مفعول فیه می آید و معنای مستقبل هم در خود دارد.

اذا کان المنسوب اسما یدلّ علی مطلق الثبوت و قدیدل علی الدوام بحسب المقام و إذا کان فعلا یدل علی الحدوث زائدا علی الثبوت و قد یدلّ علی الاستمرار.

زبان عربی یکی از انواع زبان های سامی و زبانی است که مردم مناطق وسیعی از دنیا از جمله شمال آفریقا، بیشتر شبه جزیره عربستان و سایر بخش‌های خاورمیانه به آن صحبت می کنند.

 فاعل واژه‌ای عربی به معنای «به ‌جا آورنده» و «کُننده کاری» است و در دستور زبان به کلمه‌ای گفته می‌شود که انجام فعل یا کاری را به آن نسبت می‌دهیم.

خداوند قرآن را نسبت به اقتضاء زبان اولین مخاطبان آن به زبان عربی نازل کرد. زبان عربی نیز دارای قواعدی بسیار و دقیق است که باعث می‌شود بهترین و ظریف ترین مراد از سوی گوینده به مخاطب منتقل شود و این وجه تمایز این زبان با سائر گویش ها است. یکی از ویژگی های خاص این زبان، گسترش معنایی افعال مجرد آن به وسیله انتقال آنها به ابواب مزید است.

تقریری که در پیش رو داریم بیان یکی از منصوبات است که نام آن مفعولُ به میباشد. حال، اصلا منصوب یعنی چه؟ ببینید ما در نحو یک عامل،معمول و علامت داریم که ارکان اعراب هستند:اعراب یعنی تغییر کردن آخر کلمات به علامت هایی که عوامل ایجاد میکنند.مثلا جاءَ علیُ – اینجا عامل فعل جاء میباشد که در علی اثر گذاشته و آن را معمول خود کرده  است اعرابی که علی به خود گرفته است که لفظی هم هست و ما آن را میبینیم علامت نام دارد. یکی از معمولات منصوبات هستند که یا آخر کلمه با علامت نصب ــَـ ،  منصوب بودن خود را نشان میدهد یا در جایگاه منصوب بودن قرار گرفته است و علامت خودش را به صورت اعراب تقدیری نشان میدهد.

از انجا که گزاره های علمی حوزوی یک رابطه تنگاتنگی دارند واز ان جهت که فکر اجتهادی فقهای ما یک فکر ترابطی بین علوم حوزوی بوده واین عنصر مهم سبب اجتهاد های گوناگون وتوسیع فکر فقهی واصولی شده بصدد این امده ایم که یک بحث ترابطی بین دو علم مهم را بیان کنیم .

به‌طورکلی اگر ضمیر غایبی در کلام بکار رود، می‌بایست مراد از آن به طریقی مشخص باشد، ایضاح مراد ضمیر به طرق مختلفی در مقام تخاطب صورت می‌گیرد، در این مقاله مشخصاً در صدد بررسی امکان مرجعیت مبدل از مبدل منه هستیم. دراین‌خصوص، بعد از ارائه مباحث مربوطه، مرجعیت مبدل از کل مبدل منه را خواهیم پذیرفت، و در خصوص سایر اقسام بدل تشکیک خواهیم کرد

حال و صفت به‌عنوان دو مورد از نقش‌های نحوی از نظر لفظی و معنوی دارای مشابهت‌های هستند که موجبات خلط در ترکیب کلام را فراهم می‌کند، اهمیت این مسئله زمانی مضاعف می‌گردد که در فهم کلام شارع مقدس تأثیرگذار باشد پس بر فقیه به‌عنوان کاشف مقصود صاحب شریعت لازم می‌آید با استفاده از ثمره بررسی تفاوت‌های ظریف و لطیف معنوی فی ما بین این دو اصطلاح نحوی در کلام دقت نظر خود را برای کشف مقصود واقعی شارع مقدس افزایش دهد