چکیده :
ترجمه کتاب سلام بر ابراهیم۲
ترجمه حاضر قسمتی از کتاب زیبای سلام بر ابراهیم۲ می باشد(صفحات ۱۴۱-۱۵۳).
متن اصلی این کتاب خاطراتی درباره شهید سرافراز اسلام ابراهیم هادی است که کتاب او با فروشی بی سابقه باعث شد تا جوانان زیادی جذب اخلاق و منش او شوند.
مطالبی که در پیش روی شما قرار دارد خاطراتی است مربوط به معجزه الهی برای این شهید بزرگوار، تواضع، اهمیت دادن به نماز، بخشندگی، رسیدگی به مشکلات دیگران و… که همگی از ویژگی های بارز این شهید والا مقام بوده است.
در این ترجمه سعی شده است که با ترجمه ای مفهومی این محتوای ارزنده در اختیار خوانندگان عرب زبان قرار گیرد تا از برکات آن بهره مند شوند.
صفحه۱۴۱
ربطه الرأس المکتوبه علیه یا مهدی عج
قبل الثوره کنت صدیق ابراهیم فی الحیّ. کنا نلعب کره القدم و الکره الطائره. لکن وصل الی بعد اندلاع الحرب أنه قد ذهب الی معارک غرب البلد.
فی اواخر اسفند سنه۱۳۶۰ وجّهنا الی منطقه شوش مع فریق المصورین.
فی زعامه الاخ علی الفضلی کانت لواء المهدی قد وُجِّهَ الی منطقه فی ضواحی شوش تسمی الرفائیه. فی عید النیروزیه کان من المفترض أن تبدأ القوات النخبه لهذه الواء، مرحله اُخری من العملیات و نحن کنا مشتغلون بالتصویر من القوات العملیه. و الکتائب کانت تدخل المنطقه فی ظلام اللیل واحدا بعد آخر. نظرا الی المقاوه الحازمه للعدو، کان دعاء الجمیع أن ینهزم خط العدو فی هذا المفصله.
القوات النخبه بدأت بالحرکه تلو الصلاه و جلسه العزاء، لن أنسی تلک الیله أبدا. کانت تصل الی مقر القیاده الاخبار الساره واحدا بعد آخر… انهزم خط العدو. کنا ننتظر الصباح کی نصل الی خط النار لتسجیل ملحمه المحاربین. بمجرد حلول الفجر انتقلنا مع مجموعه من القاده. الکامیرا و سائر وسائل الصحافه کان معنا. بمجرد دخول الخط الأمامی اُلقی نظری الی وجه أحد المقاتلون الجرحی.
ص۱۴۲
ترکتُ امر المراسله تلقائیا و رکضت نحوه. کان احد القوات النخبه للعملیات الذی کان قد جرح بشکل عجیب!
کنت أعرفه جیدا. إنّه کان صدیقی القدیم. جلستُ بجانبه و سلّمت علیه. عرفنی لکن لم یکن یقدر أن یتحدّث بشکل جید. کانت رصاصه قد أصاب فمه عابرا من وجهه خارجا من عنقه بشکل غریب. و کانت أصابت رجله رصاصه أخری. عندما تخرج الرصاصه من العنق،یصیب الحبل الشوکی أو الشریان عاده و تنقص احتمال البقاء. لکن الابراهیم کان سالما و نشیطا
کل أصدقائه المقاتلون الذین کانو بجانبه کانوا یذکرون ملحمته؛ أنّه کیف کان یدمّر دبابات العدو مع الآر بی جی فی اللیله الماضیه لیفتح الطریق للاخرین. أُلقی نظری الی رأس ابراهیم.کان شعره قد احترق کطریق رصاصه
قلت متعجبا: ماالذی برأسک؟ لمس رأسه و قال بصعوبه: هل تعرف لماذا لم تجرؤ الرصاصه أن تدخل راسی؟
ضحک و قال: استحیت الرصاصه أن تدخل راسی،لأنه مکتوب علی ربطه رأسی «یا مهدی».
کان ابراهیم قد جُرح فی الخطوه السابقه للعملیه لکن لم یکن لیرجعَ الی الخط الخلفی الی أن الممرّض قام بتضمید جرحه و أکّد علی إنجاز هذه المرحله فأرسله مع سائر الجرحی الی بعدِ من المعرکه.
عندما افکّر الآن بذلک الیوم فی عملیه فتح المبین إنما أتحسّر لماذا لم أصوّر تلک الأوان.
صفحه ۱۴۳
المعجزه
کان منتصف فروردین.أخبرنی اصدقائی أن ابراهیم دخل مستشفی «النجمه». ذهبنا لزیارته معاً.کانت صداقتی مع ابراهیم أقدم من الآخرین و کنّا مثل الاخوه کنت أملک السیارتین کانتا تحت تصرفه متی ما کان یرید. لم تکن مجامله بیننا.لذا بقیتُ بعض ساعاتٍ فی المستشقی لأقوم بحوائجه.کان مسئولو المستشفی فی ضیق من أصدقاء ابراهیم. کان یذهب الکثیر من أصدقاء ابراهیم لرؤیته أفواجا غیر منتبهین إلی ساعه اللقاء. ذات مرّه کما کنتُ جالسا بجانب إبراهیم،جاءت واحده من الممرّضات و لمستْ وجهَ ابراهیم بکوفیّهٍ ورجعت. عندما رأتْ دهشتی قالت: قد حدثتْ لهذا المجروح معجزه؛ لأنّه قد شفی، لذا تبرّکتُ به. فخرجت الممرّضه. قلت لابراهیم: ماذا یحدث هنا؟ !ماذا تقول الممرّضه؟لماذا یأتی سائر الجرحی من ارجاء المستشفی لرؤیتک؟! قال ابراهیم ضاحکا:تکون الممرّضه علی حقٍ،حدثت معجزه حقّاً.
ص۱۴۴
اللیله الأخیره للعملیه کنا بجانب جسر رفائیه. کانت المرحله الأخیره لالعمل.
تقدمت لتدمیر السلاح الرشّاش، الذی کان یقاوم جدا. کان الصباح قریبا ولکن کان الجوّ مازال مظلماً. قد رمیت قنبله یدویه بجانب خندق العدو ولکن لم یُفد. اقتربت اکثر و القیت القنبله الثانی.أردت الذهاب خلف الرشاش و فجاه خرج الضابط العراقی من الخندق و رآنی فی یساره و کان السلاح بیده. سألنی بالعربیه من انت؟ اجبت بالعربیه انا منکم. شعرت بشکّ من جانبه. قبل أن أسَعَ فعلَ أیّ شیء رفع سلاحه و فتح النار علیّ.
بمجرد أن بدأ بذلک ألقیت نفسی على الأرض. مسّت رصاصه رأسی. و اصابت کعبی الأخری. و اصابت رصاصه أخری خدی و کسر احد اسنانی خارجا من عنقی. قلتُ متعجبا العنق؟ و لم ینقطع الحبل الشوکی و الشریان؟
ابتسم ابراهیم و قال: یقول الاطباء أنها معجزه،اصابت الرصاصه علی الحبل الشوکی و شریان ولکن… .
قال ابراهیم دعنی أحکی الباقی. عندما القیت نفسی علی الأرض، فقدت مشاعری و لم أکن أشعر شیئا.
کنت على قید الحیاه ولکن کلما ما حاولت ، ما استطعت تحریک یدی أو رجلی. مرّ بی الضابط العراقی و تأکد من دم وجهی أنّنی میت.
فی ذلک اللحظات فهمت ان الرصاصه قد أصابت الحبل الشوکی و بما أنّنی لم أکن أقدر أن أتحرّکَ فهمت قطع حبل الشوکی.
ص۱۴۵
تحدثت الی الله فی قلبی. قلت یا إلهی ، لا أرید أن أکون معاقا. لو تری فیه مصلحه سلّمنی لأساعد خلقک… و إن کان رضاک هو عجزی فأنا راض.
مرت بعض دقائق على هذا النحو و کنت اتذکر الله فی قلبی و کنت اتذکر فی قلبی سماحه بنت رسول الله علیهاسلام. توسلت حضرت زهرا سلام الله علیها.
مرّت بعض دقائق و کنت عاجزا من الحرکه علی الارض و توقّف النزیف. و فی هذه اللحظات علمت بأنیی أستطیع تحریک رجلی! حرّکته علی الارض ببطؤ، و علمت اقدر ان اهز اصابعی.کان لا یصدق.
کلما حاولت ربع ساعه ما استطعت أن أتحرّک ولکن الان… .
شکرت الله.لمست الارض و وجدت شریط البندقیه فی ذاک الظلام و سحبت السلاح نحوی ببطء و جعلت عقب البندقیه علی صدری.
کان الضابط العراقی لم یزل یغلق الطریق علی المحاربین و کان بالقرب منی. بمجرد أن علم بوجودی اطلقت النارعلیه و بعد قتل الضابط هرب باقی البعثییین من الخندق.
استغرق بعض دقائق لوصول المحاربین إلى الخندق لیُرجعوننی.
کنت نشیطا مع أن الرصاصه کانت قد اصابت وجهی و خرج من عنقی. لم أکن أشعر بالضعف فی جسمی. و کنت أرید أن أستمر.لکن فی المستشفی النجمیه یعترف کل الاطباء ان هذا لیس الا المعجزه.
ص۱۴۶
قد اصابت الرصاصه الحبل الشوکی ولکن انت تعیش علی الصحه.
اعترف الاطباء هذه حاله نادره.اما الرصاصه التی اصابت کاحله منعته عن المشارکه فی الحرب لسته اشهر.
اتذکر أنه بعد شهرٍ جاء ابراهیم و جواد افراسیابی و مصطفی تقوایی لمقابلتی إلى معهد الامام الصادق علیه السلام فی منطقه ۱۲ من تهران. بالدراجه الناریه
قال ابراهیم لماذا المدرسه فارغه؟
قلت: لقد جائوا بشهید، إن الشهید «غمخوار» هو أول تلمیذ من هذه اامدرسه المِهَنیه الذی استشهد. أحضروه أمام المنصه و لکن لیس لدیهم رادود.حضورک هنا من فضل الله.
أخذ المکروفون و بدأ بسرعه و صار جلسه عجیبه…قد کان ینعی و یبکی الجمیع.
ثم قرأ بیتا من الشعر و الجمیع یتمتمون مشیّعین جثمان الشهید:
مهدی یا مهدی بامک زهرا اعطنا الشهاده و النصر بنا.
و عندما غادر القوم المدرسه، استعد ابراهیم للذهاب مع الاصدقاء. قال لی ابراهیم: حسین انظرالی هنا. و جلس وسط ساحه المدرسه و ارانی خلف عنقه. لمستها بیدی. الرصاصه کانت قد اصابت الموقع الدقیق للحبل الشوکی. و هنالک فهمت ماذا یقول الطباء عن الاعجاز.
ص۱۴۷
معنویات
کان یهتمّ بأبسط الأمور التی نحن لم نکن ملتفیتین بها.
لم یکن فی حیاته أیّ تبذیر و اسراف. کان یساعد الناس فی أی ظرف قدر وسعه مستفیدا من جمیع أوان عمره بأحسن الأنحاء.
أتذکر یوما ما کنا جالسین خلف النادی الصدری.کانت قطعه خبزٍ مجفّفٍ بجانب إبراهیم.
أخذه وقال :انظروا کیف یسیئون الی نعمه الله.
الخبز کان جدّ جاف.کما کنا جالسین هناک بدا بسحق الخبز بحجر أخذه من جانبه و عندما تم تقطیع الخبز وزّعه فی منطقه فی انتهاء الزقاق.
بعد دقائق تجمعت الحمام هناک تأکل الطعام الذی أعدّه لهم إبراهیم. کان لإبراهیم جسد قوی ، ولکن لم یکن حتی لیزعج نمله.
بالمناسبه، أذکر قصه من ابراهیم حول النمله.
فی یوم من الأیام کنا نذهب معا من المنزل إلى النادی ، تقدمت أنا قلیلا. عندما نظرت الی خلفی رأیته واقفا . ثم جلس و نظر حوله و ثم نهض مره أخرى.
قلت له متعجبا:ماذا حدث اخی ابراهیم؟ قال کان هنا ملیئا من النمل و وضعت قدمی علیها ساهیا
ص۱۴۸
و لهذا جلست لأرى أین النمل،حتی اضع قدمی فی مکان غیره. فقفز ابراهیم إلى الجانب الآخر من الزقاق واستمر فی طریقه.
قلت ما بک؟ لقد تاخرالوقت و أنت تتوقّف من أجل النمل؟ قال هولاء خلق الله عزوجل أیضا. إذا کان لدی وقت ، لاعطیتهم قیلا من القمح بدل سحقهم.
إن کان یجد أحد الإخوه فی مشکله ، کان یکلّف نفسه لحل مشکله.
کان یری مشکله الآخرین کمشکله نفسه.
انتمی أحد الأصدقاء الریاضیین الی حزب المنافقین. ان ابراهیم کان محزونا و غاضبا لاجل هذا الامر و یقول دائما:لماذا اصبح هکذا، ربما انا غفلت. لقد حاول کثیرا من أجلها ، لکنه لم ینجح.
بدلاً من ذلک ، احد الاصدقاء الریاضی اسمه شهید رضا مونسان بعد الثوره ، انضم إلى الحرس الثوری و نمی من الجانب الروحی للغایه. کان ابراهیم سعیدا للغایه یذکره فی أی مجال.
کانت إحدى خصائص إبراهیم أنه لم یکن یعرف کیف یتعمال مع الناس والأصدقاء بسوء. أی کان جمیع تصرّفاته حسنا و مع النصح و التفکیر.
ما کان یردّ طلب أحد لإنه کان یحب أن یسرّ الناس محاولا بقدر ما یستطیع لحل کرباتهم.
اتذکر ذهبنا معا الی الشارع «انقلاب» و اشتری قطعتین من الخشب من حول الجسر الخشبی
لیصنع اثقالا للریاضه. ثم اعطیهما نجارا فی الساحه القیام لیصنع له.
عندما تم الأمر احضرهما فی النادی و بدأ بممارسه الریاضه.
الاثقال کانت ثقیله جدا و غیرمناسبه لعموم الناس و لکن ابراهیم کان یمارس بهم بسهوله. الی أنه کان یرفعهما افقیا لدقائق.
ص۱۴۹
هذا عملٌ یُضغط علی الشخص کثیرا، لکن إبراهیم کان سهلا لابراهیم. أحد آخر من أصدقائنا قال لإبراهیم: هل تُعطینی هذه الأثقال؟ فقال له : نعم،هذان الإثنان لک قطعا. لکن اصبر الى الغد.
قلت له بعد الریاضه :أنت تکلّفتَ کثیرا لهذه الأثقال ولکن الان ترید أن تعطیها بسهوله؟! قال:لا بأس، إنه من السادات.
فی تلک الایام کنت أملک أثقالا أیضا کانت تشبه أثقال إبراهیم ولکن کانت أخفّ وزنا منها.
إبراهیم أعطانی الأثقال اللتی کانت لنفسه وأخذ أثقالی. ثم قال : إنه لایقدر أن یستفید من أثقالی الثقیل، لذلک سأعطیه أثقالک التی تشبهها.
من المسائل الاخری التی تبیّن أخلاق إبراهیم، کانت حفظ الحدود.
کان یعلم أنه أین ومتى یجب أن یقوم بأی فعل. حتى فی المزاح، کان یحترس علی تکریم الأشخاص.
وکذلک کل الأشخاص کانوا یحترمونه.
کان یعفو عن سیئات الآخرین دائما
کان یقول لی مرارا : عِشْ و صاحِب الآخرین بنحو تجعلهم یحترمونک. لاتطلب شیئا من أحد دون ضروره. کن عزیزا.
کان یقول : انظر إلى هذه المشاجرات والمشاکل العائلیه. کثیراما تقع لعدم التجاوز عن الاخرین . الدنیا لیست جدیره بهذا الکثیر من الأهمیه.
لو قدر الإنسان فعْلَ عملٍ لله إنه ذو قیمه.
عندما تزوّجتُ کان ینصحنی بشکل غیر صریح. کان یقول لی کالأناس المجرّبون : فی الحیاه، لو حدثت وقائع مُرّه لک، فأنت احتفظ بها فی قلبک ولا تسمح لهذه المسائل أن تسبّب الغلّ فی القلب و اطلب من الله أن یحلّ مشاکلک بأحسن الوجوه.
صلاه الفجر ص۱۵۰
کنا فی طریقنا من طهران إلى الجبهه. أنا وإبراهیم ذهبنا بالسیاره الخاصه إلى کرمانشاه. کان منتصف اللیل. أنا کنت أرى أن إبراهیم ؛ اِستَیقَظَ فجأه و ینظر إلى ساعته الیدویه.
قلت متحیّرا: ماذا حدث ؟! قال : الأذان هنا فی الساعه الرابعه. أرید أن نصلّی فی أول الوقت.
بعد دقائق، استیقظ مره اخری و أشار لنتوقّف عند مقهى فی الطریق. صلینا الفجر فی أول وقتها. ثم واصلنا الطریق فارغَین البال
کان الصیف فی السنه۱۳۶۱، کان إبراهیم فی طهران. کل یوم کنا نتجوّل فی المدینه یومیّا و کان أکثر أعمال إبراهیم حول حلّ العقدات من أمور الناس.
ذات لیله، ذهبنا معا إلى جلسه النَعی. ثم کنّا مع أصدقاء التعبئه و قرّر النصیحهَ الغیر المباشره للشّباب فی نهایه الیل.
الساعه کانت حوالی الثانیه بمنتصف اللیل وأنا کنت متعبا کإبراهیم. کنا منهمسَین من الصباح. قلت له : أنا أرید الذهاب إلى البیت وأنام. أنت ماذا تفعل؟
ص۱۵۱
قال : لا أذهب إلى البیت. أخشى أن أنام و تفوت عنی صلاتی. فاذهب أنت لو ترید.
ثم نظر إلی حوله. کانت علبه فارغه للثلاجه مرمیه على الأرض. فالتقطها و ذهب الی المسجد المحمدی
مدخل المسجد کان بمترین تقریبا. جعل الکرتون علی الأرض أمام مدخل المسجد واستلقى هناک. ثم قال: إنها الاذان بعد ساعتین. عندما یأتی الناس یضطرّون الی ایقاظی للعبور.
ثم قال بسرور : هکذا مع أنه لا تُقضی صلاتی أصلّی صلاه الفجر بالجماعه! ثم نام هناک بسهوله.
کان لی عجیبا. ما کنت أفهم لماذا یهتمّ بصلاه الفجر بهذا الشکل! حتى عندما کان مراهقا، کان یذهب إلى مسجد «سلمان» لصلاه الفجر.
مرّت من تلک الواقعه سنوات.مواجهه إبراهیم هذه لصلاه الفجر یدفعنی أفکّر مرارا.نحننقضی ساعات لمشاهده التلفاز، دون أن نلتفت إلى أن صلاتنا تفوت. ثم ندّعی التبعیّه لسیره الشهداء…!
ثم قرأتُ مکانا ما(نقلا بالمضمون):
شخص جاء عند الإمام الصادق (علیه السلام) وقال: أنا ارتکبت ذنبا کبیرا! ماذا أفعل؟! قال الإمام : إن یکن العظیم بحجم الجبل، فیغفره الله بالیقین.قال الرجل: إن ذلک أکبر من الجبل و شرح للإمام ماالذی فعل. ذنبه کان عظیما جدا! لکن الإمام الصادق(علیه السلام) أجابه: بعد تفسیرک هذا من کبر ذنبک ظننتُ أن صلاه فجرک قد فاتت.
یا فاطمه الزهراء ص۱۵۲
من نفس الوقت التی کنا فی نادی الزورخانه وکانت معلوماتی الدینیه و أکثر الشباب قلیله، إبراهیم کانت لدیه معلومات جیده حول الدین. کان یحب أهل البیت (علیهم السلام) کلهم، ولکن کانت شوقه بالنسبه الی السیده الزهرا(س) مثالیه.
کلما کان یذکر أم الائمه کان یعقّب بعده «سلام الله علیها»سریعا.
أنا أذکر مره فی النادی، الرادود بدأ بقرائه أشعار حول مصیبه السیده زهراء (سلام علیها) بمناسبه الأیام الفاطمیه، فأجهش بالبکاء بصوت عال کما کان مشغولا بتمرین الضغط.
أنا والآخرون ما کنّا نفهم لماذا إبراهیم یبکی بهذه الصوره؟! ارتفع صوته بعد لحظات و انقلب حاله الی أنه توقّفت الریاضه لدقائق و غیّر الرادود شعره.
فتصوّروا کیف یکون فی الموکب و حین سماع النَعی من یصیر هکذا فی الزورخانه وحین الریاضه…
زاد حبّ ابراهیم بالسیده الزهراء(س)بعد العملیه فتح المبین ومشاهده کرامات کثیره تابعه لتوسّلاته الکثیره لسیده الزهراء (س).
اضافه الی أمّه و أخته کان ثمانیه من أصدقائه فی البیت فی الیوم الذی خرج من المستشفی النجمیه و أحضرناه إلی المنزل.
ص۱۵۳
قال إبراهیم : انصبوا ستارا وسط الغرفه لتتمکن النساء من الحضور للنعی. أرید أن أقرأ نعیا للسیده الزهراء سلام الله علیها
فنعی بصوت حزین و بکی نفسُه بصوت عال و صار جلسه مثالیه رغم قله الأشخاص.
فی کل مره کان یرجع إبراهیم من الحرب للإجازه، کان یزورنی و یأخذ سیارتی ذاهبا الی «الجنه الزهرء» مع أصدقائه فی المسجد.
حضوره فی تلک المقبره کانت من برامجه الثابته. و وفّقنی الله أن أذهب معهم لمرّه إلى هناک.
کنا تقریبا بثلاثه عشر نفراً جالسا فی الجزء الخلفی من السیاره. عندما وصلنا، کنا نمرّ مع إبراهیم بقبور الشهداء فی حزن.کأنّه کان یعرف جمیع الشهداء. کان یروی ذکریات حول الشهداء کما کنا نمشی. کان یقف إلى القبله بعد کل قطعه کنا نمرّ بها قارئا مرثیه للسیده الزهراء نیابه عن شهداء تلک القطعه أو بعض أشعار و کان یُبکی الجمیع ثم قال:هذا هدیه لشهداء هذه القطعه. فکنا نذهب الی القطعه التالیه.
ما کان یتحدث عن نفسه أبدا و لم تکن توجد فی کلامه، کلمه “أنا”
لکن فی الأیام الأخیره کان قد بدأ لیکون قلیل الکلام. کنت أشعر أنه فی مکانٍ ما آخر.
فی هذه الشهور الأخیره، خاصه فی الخریف السنه ۱۳۶۱ عندما کانوا یطلبون منه أن یبدأ بنعی للسیده الزهرا(س)، هو کان یقرأ المرثیه لها سلام الله علیها بسرعه و کان یغمی علیه.
ضمیمه فارسی
صفحه‌ی ۱۴۱
سربند یامهدی(عج)
حسین رستگار نژاد
با ابراهیم از قبل انقلاب در محل رفیق بودم. با هم فوتبال و والیبال بازی می کردیم. بعد از شروع جنگ، خبر دار شدم که ابراهیم به جبهه غرب رفته. در اواخر اسفند سال ۱۳۶۰ با گروه فیلمبردار به منطقه شوش اعزام شدیم. تیپ المهدی (عج) به فرماندهی برادر علی فضلی به منطقه ای در اطراف شهر شوش به نام رفائیه اعزام شده بود. در ایام عید نوروز قرار بود نیروهای خط شکن این تیپ، مرحله دیگری از عملیات را آغاز کنند. ما هم مشغول ضبط برنامه از نیروهای عملیاتی بودیم. گردان ها یکی پس از دیگری، در تاریکی شب وارد منطقه شدند. با توجه به مقاومت سرسختانه دشمن در روزهای قبل، همه دعا می کردند که خط دشمن در این محور شکسته شود.
نیروهای خط شکن پس از مراسم دعا و عزاداری، حرکت خود را آغاز کردند. آن شب را هیچوقت فراموش نمی کنم. خبرهای خوش، یکی پس از دیگری به عقب می رسید. خط دشمن سقوط کرد و…
ما منتظر صبح بودیم تا برای ضبط حماسه رزمندگان، خودمان را به خط مقدم درگیری برسانیم. با روشن شدن هوا، همراه با جمعی از فرماندهان حرکت کردیم. دوربین و دیگر وسایل خبرنگاری همراه ما بود. به محض ورود به خط اول در گیری، نگاهم به چهره یکی از رزمندگان
صفحه‌ای ۱۴۲
مجروح افتاد. ناخود آگاه کار خبرنگاری را رها کرده و به سمت او دویدم!
او از نیروهای خط شکن عملیات بود که به طرز عجیبی مجروح شده بود؟ کاملا او را می شناختم. او دوست قدیمی من بود. ابراهیم، ابراهیم هادی.
کنارش نشستم و سلام کردم. مرا شناخت و تحویل گرفت. درست نمی توانست صحبت کند. گلوله از صورت به داخل دهانش خورده بود و به طرز عجیبی از گردنش خارج شده بود. یک گلوله هم به پایش خورده بود. معمولا وقتی گلوله از انتهای گردن خارج می شود، به نخاع و یا شاهرگ آسیب می رساند و احتمال زنده ماندن انسان کم می شود، اما ابراهیم، سالم و سرحال بود.
دوستان رزمنده که در اطراف او جمع بودند، همگی از دلاوری و حماسه آفرینی اش می گفتند. اینکه در شب قبل، با یک قبضه آرپی جی که در دست داشت، چگونه تانک های دشمن را تار و مار کرد و راه عبور بقیه را باز نمود.
بلافاصله نگاهم به سر ابراهیم افتاد. قسمتی از موهای بالای سر او سوخته بود. مسیر یک گلوله را می شد بر روی موهای او دید! با تعجب گفتم: داش ابرام، سرت چی شده!؟ دستی به سرش کشید. با دهانی که به سختی باز می شد، گفت: «می دانی چرا گلوله جرأت نکرد وارد سرم شود؟» گفتم: چرا؟
ابراهیم لبخندی زد و گفت: «گلوله خجالت کشید وارد سرم بشود، چون پیشانی بند یا مهدی (عج) به سرم بسته بودم.»
ابراهیم در مرحله قبلی عملیات هم مجروح شده بود. با اینکه بار دوم مجروح می شد، اما نمی خواست به عقب برود.
امدادگر زخم او را پانسمان کرد و اصرار کرد که این مرحله از عملیات با موفقیت تمام شده. لذا همراه بقیه مجروحین، او را به عقب فرستاد.
الان که به آن روز در عملیات فتح المبین فکر می کنم، حسرت میخورم که چرا از آن لحظات، فیلم و عکس تهیه نکردم.
صفحه‌ی ۱۴۳
معجزه
حسین جهانبخش
اواسط فروردین ۱۳۶۱ بود. رفقا خبر دادند که ابراهیم در بیمارستان نجمیه بستری است. به اتفاق هم به دیدنش رفتیم.
رفاقت من با ابراهیم قدیمی تر از بقیه بود. ما با هم ندار بودیم. من یک فولکس استیشن و یک وانت داشتم که هر وقت ابراهیم وسیله می خواست در اختیارش بود. خیلی با هم راحت بودیم. لذا چند ساعتی در بیمارستان ماندم تا اگر کاری دارد انجام دهم.
مسئولین بیمارستان از دست دوستان ابراهیم عاصی شده بودند. او اینقدر رفیق داشت که همینطور دسته دسته می آمدند و می رفتند. کاری هم به ساعت ملاقات نداشتند؟
همینطور که کنار ابراهیم نشسته بودم، یکی از پرستارها آمد و چفیه ای را به صورت ابراهیم کشید و برگشت.
وقتی تعجب من را دید گفت: برای این مجروح معجزه رخ داده. ایشان شفا یافته است. چفیه را تبرک کردم.
پرستار بیرون رفت. به ابراهیم گفتم: اینجا چه خبره؟ این پرستار چی میگه؟ راستی چرا از بخش های مختلف بیمارستان، بقیه مجروحین به دیدن شما می یان؟
ابراهیم لبخندی زد و گفت: «راست می گه. واقعا معجزه شده. شب آخر
صفحه‌ی ۱۴۴
عملیات، کنار پل رفائیه بودیم. دیگه آخرین مرحله کار بود. رفتم جلو تا یه سنگر تیربار که شدیدا مقاومت می کرد رو منهدم کنم.
نزدیک صبح و هوا هنوز تاریک بود. در نزدیکی سنگر نارنجک انداختم اما فایده ای نداشت. نزدیکتر رفتم. نارنجک دوم را انداختم. خواستم از اطراف به پشت سنگر دشمن بروم، همان لحظه افسر عراقی از سنگر بیرون آمد و مرا در سمت چپ خودش دید.
افسر عراقی اسلحه در دست داشت. به عربی پرسید: کی هستی؟ من هم به عربی گفتم: از خود شما هستم.
احساس کردم به من شک کرده. تا بخواهم کاری انجام دهم، یکباره سر اسلحه را بالا آورد و به سمت من رگبار بست.
تا اسلحه را بالا آورد من خودم را پرت کردم روی زمین.
یک گلوله به موهای سرم کشیده شد. یک تیر به قوزک پام خورد. یک تیر هم از گوشه لپ من وارد شد و یکی از دندان ها را شکست و از گردنم خارج شد!» با تعجب گفتم: از گردن؟! اون وقت شاهرگ و نخاع، آسیب ندید؟
ابراهیم لبخندی زد و گفت: «این دکترها می گن معجزه همین جاست. گلوله درست به استخوان نخاع خورده، اما …»
ابراهیم گفت: «بذار بقیه ماجرا رو بگم. من وقتی افتادم زمین، تمام بدنم یکباره بی حس شد! هیچ احساسی نداشتم. انگار برق من رو گرفت.
من کاملا زنده و سرحال بودم اما هر چه تلاش کردم نتوانستم دست و پایم را تکان دهم. افسر عراقی هم از کنارم رد شد. از خونی که بر صورتم ریخته بود، مطمئن شد که من کشته شدم.
در آن لحظات، فهمیدم گلوله به گردنم آسیب وارد کرده. از اینکه قدرت تحرک نداشتم، فهمیدم که قطع نخاع شدم.
صفحه‌ی ۱۴۵
در دلم با خدا صحبت کردم. گفتم: خدایا من دوست ندارم معلول شوم. بدنم را برای کمک به بندگان خدا سالم قرار بده. البته اگر صلاح می باشد.اگر هم مصلحت شماست که من معلول باشم، بنده مطیع هستم.
چندین دقیقه به این صورت طی شد. همینطور در دل ذکر می گفتم و حضرت زهرا (س) را صدا می کردم. توسل به مادر سادات پیدا کردم.
بعد از چند دقیقه که بدون تحرک روی زمین بودم، خونریزی من بند آمد. در همین لحظات احساس کردم که می توانم پایم را تکان دهم! آهسته پایم
را روی زمین کشیدم.
بعد متوجه شدم که حس به انگشتان دستم بازگشته. آنها را باز و بسته کردم.
باور کردنی نبود. من یک ربع هر چه تلاش کردم، هیچ حرکتی نتوانستم انجام دهم اما حالا …
خدا را شکر کردم. دستم را روی زمین کشیدم و در همان گرگ و میش صبحگاهی، بند اسلحه ام را لمس کردم. اسلحه را به آرامی سمت خودم کشیدم. قنداق اسلحه را روی سینه ام گذاشتم.
افسر بعثی هنوز در سنگر تیربار، با آتش خودش راه عبور رزمندگان را بسته بود. او در چند متری من قرار داشت. به محض اینکه متوجه من شد، او را به رگبار بستم. با کشته شدن افسر بعثی، بقیه نفرات داخل سنگر فرار کردند.
چند دقیقه ای طول کشید تا رزمندگان به آن سنگر رسیدند و من را در آن وضعیت دیدند و به عقب آوردند. با اینکه گلوله به صورتم خورده و از گردنم خارج شده بود، اما روحیه خوبی داشتم. هیچ احساس ضعفی در بدنم نبود. می خواستم ادامه دهم اما کار ما با موفقیت در آن محور تمام شده بود.
اما اینجا توی بیمارستان نجمیه، همه پزشکان می گویند که این معجزه
صفحه‌ی ۱۴۶
است. گلوله درست به استخوانهای نخاع خورده، اما نخاع تو سالم است؟!
می گویند در تمام موارد مشابه که داشتیم، آن مجروح قطع نخاع شده اما برای تو اینگونه نیست!»
البته قوزک پای ابراهیم خیلی بد آسیب دید و شش ماه، او را از حضور در جبهه دور کرد.
یادم هست که یک ماه بعد، ابراهیم و جواد افراسیابی و مصطفی تقوایی، با موتور به هنرستان امام صادق (ع) در منطقه ۱۲ تهران آمدند تا به من سر بزنند. ابراهیم گفت: چرا مدرسه خلوته؟
گفتم: شهید آوردند. شهید غمخوار اولین دانش آموز هنرستان است که شهید شده. الان بردند آنطرف جلوی سکو، اما مداح نداریم. داش ابرام، خدا تو رو رسوند.
سریع آمد و میکروفن را برداشت و شروع کرد. نمی دانید چه مجلسی شد. او می خواند و همه گریه می کردند.
بعد هم یک بیت شعر را خواند و همه زمزمه کردند و با همین شعر پیکر شهید را حرکت دادند.
مهدی یا مهدی، به مادرت زهرا(س) امشب امضا کن، پیروزی ما را
وقتی جمعیت از مدرسه رفت. آقا ابراهیم آماده شد که با رفقا برود. به من گفت: «حسین اینجا رو ببین.» بعد وسط حیاط مدرسه نشست و محل بخیه پشت گردنش را نشان داد.
من با دست لمس کردم. درست محل استخوان نخاع سوراخ و بخیه شده بود. واقعا فهمیدم که چرا پزشکان می گفتند معجزه شده!
صفحه‌ی ۱۴۷
روحیات
حسین جهانبخش
به کوچکترین چیزهایی که ما توجه نداشتیم دقت می کرد. اسراف در زندگیش راه نداشت. تا می توانست، در هر شرایطی به مخلوقات خدا کمک می کرد. از هر لحظه ی عمر خودش بهترین استفاده را می کرد.
یادم هست پشت باشگاه صدری، دور هم نشسته بودیم. کنار ابراهیم، یک تکه نان خشک شده افتاده بود. نان را برداشت و گفت: «بین نعمت خدا رو چطور بی احترامی کردند؟!» نان خیلی سفت بود. بعد یک تکه سنگ برداشت و همینطور که دور هم روی سکو نشسته بودیم، شروع به خرد کردن نان نمود. حسابی که ریز شد، در محوطه باز انتهای کوچه پخش کرد!
چند دقیقه بعد کبوترها آنجا جمع شدند. پرنده ها مشغول خوردن غذایی شدند که ابراهیم برایشان مهیا نموده بود. به جرأت می گویم که ابراهیم، با آن بدن قوی و نیرومند، آزارش حتی به مورچه هم نمی رسید.
گفتم مورچه، یاد یک ماجرا افتادم. یک روز داشتیم با هم از منزل، به سمت باشگاه می رفتیم. من کمی جلوتر رفتم. برگشتم و دیدم ابراهیم کمی عقب تر ایستاده. بعد نشست و به اطرافش نگاه کرد. دوباره بلند شد.
گفتم: چی شده داش ابرام؟! با تعجب برگشتم به سمتش. گفت: «اینجا پر از مورچه بود. حواسم نبود و پام رو گذاشتم بین مورچه ها. برا همین نشستم
صفحه‌ی ۱۴۸
ببینم کجا مورچه نیست از اونجا حرکت کنم.» ابراهیم پرید اینطرف کوچه و راهش را ادامه داد. گفتم: عجب آدمی هستی؟! دیر شد، وایسادی به خاطر مورچه ها؟ گفت: «این ها هم مخلوقات خدا هستند. من اگه وقت داشتم بها مشت گندم براشون میریختم، نه اینکه با پام اونها رو له کنم.»
* * *
اگر می دید یکی از رفقا مشکل پیدا کرده، خودش را به سختی می انداخت تا مشکل او را برطرف کند. مشکل دیگران را مشکل خودش می دانست.
یکی از بچه های باشگاه، بعد از انقلاب هوادار منافقین شد. ابراهیم خیلی حرص می خورد. خیلی ناراحت بود. مرتب می گفت: «چرا اینطور شد؟ نکنه کم کاری از من بوده؟» خیلی هم تلاش کرد که او را برگرداند اما نشد.
در عوض یکی از بچه های ورزشکار به نام (شهید) رضا مونسان، بعد از انقلاب وارد سپاه شد و خیلی از لحاظ معنوی رشد کرد. نمی دانید ابراهیم چقدر خوشحال بود. مرتب از او تعریف می کرد
از دیگر روحیات ابراهیم این بود که در مقابل مردم و دوستان، بلد نبود بد برخورد کند. یعنی تمام برخوردهای او خوب و حساب شده و خیرخواهانه بود.
هر کسی هر چیزی از او می خواست نه نمی گفت. عاشق این بود که دل مردم را به دست آورد. هر کاری از دستش بر می آمد، برای حل مشکل مردم انجام می داد. یادم هست با هم رفتیم خیابان انقلاب و از اطراف پل چوبی، دو تکه چوب مناسب گرفت تا با آنها میل باستانی درست کند.
بعد چوب ها را داد به یک نجار در میدان قیام تا برای او آماده کند. وقتی که بعد از مدت ها آماده شد، به زورخانه آورد و مشغول شد. میل های او بسیار سنگین بود و بلند کردن آن کار هر کسی نبود. اما ابراهیم خیلی راحت با آنها ورزش می کرد. حتی چند دقیقه میل ها را در دستانش به حالت افقی
صفحه‌ای ۱۴۹
نگه می داشت. خیلی فشار به انسان وارد می شد اما ابراهیم به راحتی این کار را می کرد. یکی دیگر از رفقای ما به ابراهیم گفت: این میل ها را به من می دهی؟
او هم گفت: «باشه. مال شما. ولی تا فردا صبر کن.»
بعد از ورزش گفتم: داش ابرام، این همه برای تهیه این میلها زحمت کشیدی، حالا به همین راحتی می خوای بدی بره!
گفت: «عیبی نداره. این بنده خدا سادات و اولاد پیغمبره.» آن زمان من هم دو تا میل داشتم، شبیه میل های ابراهیم ولی سبک تر.ابراهیم میل های خودش را به من داد و میل های من را گرفت.
بعد هم گفت: «این بنده خدا نمی تونه از میل های من استفاده کنه، براش سنگینه. برای همین میل های شما که شبیه میل های من هست رو بهش میدم.
***
از دیگر مسائلی که روحیات ابراهیم را نمایان می کرد، حفظ حریم ها بود. میدانست کجا و چه موقع، باید چه کاری انجام دهد. حتی در شوخی ها، مراقب بود به کسی بی احترامی نکند. تمام افراد نیز احترام او را داشتند.
ابراهیم همیشه در مقابل بدی دیگران گذشت داشت. بارها به من می گفت: «طوری زندگی و رفاقت کن که احترامت را داشته باشند. بی دلیل از کسی چیزی نخواه. عزت نفس داشته باش.» می گفت: «این دعواها و مشکلات خانوادگی را ببین. بیشتر به خاطر اینه که کسی گذشت نداره. بابا دنیا ارزش این همه اهمیت دادن نداره. آدم اگه بتونه توی این دنیا برای خدا کاری کنه ارزش داره.»
وقتی ازدواج کردم، غیر مستقیم مرا نصیحت می کرد. مثل انسان های دنیا دیده می گفت: «توی زندگی، اگر برخی مسائل پیش آمد که برایت تلخ بود، توی خودت بریز و اجازه نده که این مسائل، باعث کدورت و دلگیری شود.
از خدا بخواه، خدا به بهترین حالت، مشکلات را برطرف می کند.
صفحه‌ی ۱۵۰
جماعت صبح
دوستان شهید
از تهران راهی جبهه بودیم. من و ابراهیم با یک ماشین شخصی تا کرمانشاه رفتیم. نیمه های شب بود. هنوز به کرمانشاه نرسیده بودیم. من می دیدم که ابراهیم، همینطور از خواب می پرد و به ساعت مچی خودش نگاه می کند؟
با تعجب گفتم: چی شده آقا ابراهیم!؟ گفت: «کرمانشاه ساعت چهار صبح اذان می گویند. می خوام نماز صبح ما اول وقت باشه.»
چند دقیقه بعد دوباره از خواب پرید. بیدار ماند و اشاره کرد تا جلوی یک قهوه خانه توقف کنیم. نماز جماعت صبح را در اول وقت خواندیم. بعد با خیال راحت به راهمان ادامه دادیم…
تابستان سال ۱۳۶۱ بود و ابراهیم در تهران حضور داشت. هر روز با هم به این طرف و آنطرف می رفتیم. بیشترین کاری که ابراهیم در آن زمان انجام میداد، گره گشایی از کار بندگان خدا بود.
یک شب با هم به هیئت رفتیم. بعد هم در کنار بچه های بسیج حضور داشتیم. آخر شب هم برای چند نفر از جوانان محل شروع به صحبت کرد خیلی غیر مستقیم آنها را نصیحت نمود.
ساعت حدود دو نیمه شب بود. من هم مثل ابراهیم خسته بودم. از ص مشغول بودیم. گفتم: من می خواهم بروم خانه و بخوابم. شما چه می کنی؟
صفحه‌ی ۱۵۱
ابراهیم گفت: «منزل نمی روم. من می ترسم خوابم برود و نماز صبح من قضا شود. شما می خواهی برو.»
بعد نگاهی به اطراف کرد. یک کارتن خالی یخچال سر کوچه روی زمین افتاده بود. ابراهیم آن کارتن بزرگ را برداشت و رفت سمت مسجد محمدی.
ورودی این مسجد یک فضای تقریبا دو متری بود. ابراهیم کارتن را در ورودی مسجد روی زمین انداخت و همانجا دراز کشید. بعد گفت: «دو ساعت دیگه اذان صبح است. مردمی که برای نماز جماعت به مسجد می آیند، مجبور هستند برای عبور، من را بیدار کنند.»
بعد با خوشحالی گفت: «اینطوری هم نمازم قضا نمیشه، هم نماز صبح رو به جماعت می خوانم.» ابراهیم به راحتی همانجا خوابید.
برایم عجیب بود. نمی فهمیدم که چرا ابراهیم اینقدر به نماز صبح اهمیت می دهد. او حتی زمانی که نوجوان بود برای نماز جماعت صبح به مسجد
سلمان می رفت. سال ها از آن ماجرا گذشته. این برخورد ابراهیم با قضیه نماز صبح، بارها مرا به فکر فرو می برد. ما هر شب ساعت ها برای تماشای فیلم و فوتبال و.. مقابل تلویزیون می نشینیم، بی آنکه به قضا شدن نماز صبح خودمان توجه داشته باشیم. بعد ادعای پیروی از راه و رسم شهدا را هم داریم!
بعدها در جایی خواندم: شخصی به نزد امام صادق (ع) آمد و گفت: من گناه بسیار بزرگی کرده ام. چه کنم؟ حضرت فرمود: اگر به بزرگی کوه باشد خدا می بخشد. آن شخص گفت: از کوه هم بزرگتر است و به حضرت بیان کرد که چه گناهی مرتکب شده.
گناهش بسیار بزرگی بود اما امام صادق (ع) در پاسخ فرمود: «من تصور کردم نماز صبح شما قضا شده که اینگونه گفتی؟!»
صفحه‌ی ۱۵۲
یا فاطمه الزهرا(سلام الله علیها)
حسین جهانبخش و…
از همان دورانی که در زورخانه بودیم و اطلاعات دینی من و امثال من کم بود، ابراهیم به خوبی با معارف دینی آشنا بود. به تمامی اهل بیت ارادت داشت، اما نسبت به حضرت زهرا (س) ارادت ویژه ای داشت.
نام مادر سادات را که به زبان می آورد، بلافاصله می گفت: سلام الله علیها.
یادم هست یکبار در زورخانه، مرشد به خاطر ایام فاطمیه شروع به خواندن اشعاری در مصیبت حضرت زهرا (س) نمود. ابراهیم همینطور که شنا می رفت، با صدای بلند شروع به گریه کرد.
من و دیگران، نمی فهمیدیم که چرا ابراهیم اینگونه گریه می کند؟! لحظاتی بعد صدای او بلندتر شد و به هق هق افتاد. طوری شد که برای دقایقی ورزش مختل شد و مرشد زورخانه شعرش را عوض کرد.
حالا کسی که در زورخانه و در حین ورزش اینگونه هست، تصور کنید که در هیئت و موقع شنیدن مصیبت مادر سادات، چه حالی پیدا می کند؟!
ابراهیم بعد از عملیات فتح المبین و مشاهده کرامات بی شماری که نتیجه توسل به حضرت زهرا (س) بود، ارادتش بسیار بیشتر شد.
روزی که از بیمارستان نجمیه مرخص شد و او را به خانه آوردیم، حدود هشت نفر از رفقایش حضور داشتند. مادر و خواهرانش نیز در خانه بودند.
صفحه‌ی ۱۵۳
ابراهیم گفت: «وسط اتاق را یک پرده بزنید تا خانم ها نیز بتوانند بیایند، می‌خواهم روضه حضرت زهرا (س) بخوانم.»
او با صدایی سوزناک می خواند و خودش مثل ابر بهار اشک می ریخت. نمی دانید با همان جمع کم، چه مجلسی برپا شد!
***
هربار که ابراهیم از جبهه به مرخصی می آمد، سری هم به من می زد و ماشین فولکس استیشن من را می گرفت. بعد با جمع رفقای مسجدی عازم بهشت زهرا (س) می شد.
حضور در بهشت زهرا (س) برنامه همیشگی او در مرخصی ها بود. یکبار نیز من توفیق داشتم که همراه آنها بروم. حدود سیزده نفر عقب ماشین نشسته بودیم.
وقتی رسیدیم، همراه با ابراهیم، آرام آرام از میان قطعات شهدا می گذشتیم. انگار تمام شهدا را می شناخت. همینطور که راه می رفتیم از شهدا برای ما خاطره می گفت.
هر قطعه را که رد می کردیم، رو به قبله می ایستاد و به نیابت از شهدای آن قطعه، یک روضه کوتاه از حضرت زهرا (س) می خواند. یا اینکه چند بیت شعر می خواند و از همه اشک می گرفت. بعد می گفت: «ثوابش هدیه برای شهدای این قطعه.» سپس به قطعه بعدی می رفتیم.
هیچ وقت از خودش حرفی نمی زد. عبارت «من» در کلام او راه نداشت. اما این اواخر دیگر کم حرف شده بود. احساس می کردم وجودش جای دیگری است.
این ماه های آخر، خصوصا در پاییز ۱۳۶۱ هرجا می رفتیم و از ابراهیم می خواستند مداحی کند، بلافاصله شروع به ذکر مصیبت حضرت زهرا (س) می کرد. بعد هم خودش از حال می رفت!
والحمد لله رب العالمین.
منبع: کتاب:«سلام بر ابراهیم۲» صفحات ۱۴۱تا ۱۵۳.
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.