چکیده :
ترجمه کتاب سلام بر ابراهیم
نوشته ذیل، ترجمه صفحات ۹۹ تا ۱۱۲ کتاب سلام بر ابراهیم ۲ می‌باشد. متن منتخب، حاوی خاطراتی از شهید ابراهیم هادی است که بر فرمان‌پذیری، تدین، مهارت رزمی و حسن خلق آن شهید والا مقام تاکید دارد. در ترجمه حاضر سعی بر این بوده است که از لغات فصیح و اسلوب های متداول عربی معاصر استفاده و تمام محتوای متن فارسی به زبان عربی منتقل شود.
الولایه
مرتضی بارساییان
فی اللیله الاولی من محرم الحرام فی آبان من العام ۱۳۵۹ ه.ش، لقد اخبرونا بللاسلکی من معسکر «أبوذر» أن الاخ هادی لیأتی الی المعسکر لجلسه.
إنی کنت ادری أن للامیر منجر – و هو من اصدقاء ابراهیم – مسئولیه فی معسکر «أبوذر» مخمنا أنهم قاموا بجلسه العزاء لبدایه شهر محرم.
بعد أن أخبرت ابراهیم، هو تسلّم احدی السیارات الموجوده فی سربل ذهاب ثم اتی امام مقر القوات المسماه بذی المنادیل الحمراء منادیا ایای. فخرجت الیه و قال لی: ارکب لنذهب معا الی معسکر «ابوذر».
قلت له: لیس اصغر وصالی فمن الممکن أن ینزعج منی. فاجابنی: لیس لدیک هنا عمل و انا اقول للاصدقاء أنک اتیت معی. فبعد أن اخبر احد الاصدقاء – و هو ذو مسئولیه – و استأذنه بدأنا ننطلق.
قد صارت الجلسه بهیه مخلصه و کان ابراهیم یقرأ لجلسه العزاء و یلطم المقاتلون المتواجدون فی المعسکر.
لقد کان اجتمع الطیار شیرودی و عدد من طیاری القوات الجویه المتواجدین فی المعسکر مع التعبویین و حَرَس الثوره و العسکریین و هم یذرفون الدموع علی مظلومیه سید الشهداء.
انتهت الجلسه فی الساعه القریبه من الثانیه عشره لیلا فتوفرت حاله معنویه عجیبه.
ذاک اللیله کنا بالغی التَعَب فصار من المقرر أن ننام هناک.
إن احدا من مسئولی الاتصالات للمعسکر دخل قائلا لابراهیم: وجّه السید وصالی نداء الیک أن تعالا حتما هذه اللیله الی سربل.
لما کان ابراهیم یفکر قلت له: دعه سید ابرام. إن الجو مظلم الآن و السماء یمطر مطرا غزیرا. نذهب فی الصباح.
قام ابراهیم من مکانه قائلا: قم نذهب. إن لاصغر وصالی علینا ولایه. هو القائد و اطاعه امره واجب.
لم اکن اتوقع أن یقول هذا الکلام من شخص مثل ابراهیم الذی کان یمزح و یضحک مع اصغر لمرات. هو علمنی و انا کنت اصغر منه لسته سنوات فحفظت فی بالی لسنوات عدیده هذا الکلام: امر القائد، هو امر الولایه واجب الاطاعه.
عندما تهیا ابراهیم للذهاب قلت له: سید ابرام، إننی ما رأیت مثل هذا المطر بهذه الشده حتی الآن فلا نستطیع أن نذهب مطفئا المصباح فی هذه الظروف.
لقد کان للعدو فی تلک الایام نظر علی المنطقه فلو تحرکت السیاره مشتعل المصباح لتهمدت بمدفعیه العدو لکن ابراهیم کان مصرا علی الرجوع فی ذاک الزمان. فضلا علی ذاک، کان هناک مشکله أخری و هی أن الشفره الماسحه للسیاره لم تکن تعمل جیدا. فتامل ابراهیم قلیلا و قال لی: مرتضی ارکب و قد السیاره فانا اخلع ثوبی و ارکض امام السیاره فی وسط الطریق بثوب داخلی ابیض فانتبه الی بیاض ثوبی الداخلی و تحرک خلفی بالدقه لکی لا تتخذ الطریق مخطئا.
اجبته: ماذا تقول سید ابراهیم؟ اننی لا اکاد اجید القیاده. فانا ارکض و انت قد السیاره. قلت هذا فخلعت ثوبی العسکری مسرعا.
اجابنی صائحا: لایمکن. علیک أن تقود السیاره ولکننی خرجت من السیاره مسرعا متخذا عدم معرفتی علی قیاده سیاره سیمرغ ذریعه.
کانت السماء تمطر غزیرا فبدأت ارکض و ابراهیم کان یتحرک خلفی صائحا لی: مرتضی تعال ارکب. اسمح لی أن اخرج انا.
رکضت کل الطریق مبتلا کل الابتلال. عندما وصلنا الی مقر القوات لم یکن عندی أیه قوه فرکض الینا نفران من القوات آتیین ببطانیه فخلعت ثوبی بسرعه.
إن اصغر وصالی القی نظره الی حالنا سائلا: سید ابراهیم لماذا فی الصباح لم ترجعا؟ اجابه ابراهیم: لامر القائد. فلو امطرت السماء الحجر لرجعنا. فاطرق اصغر رأسه خَجَلا ساکتا عن ای کلام.
بعد تلک اللیله الی مده مدیده کلما رأیت ابراهیم اطرق رأسه خجلا قائلا: لقد خجّلتنی تلک اللیله کل التخجیل. والله لو عرفت القیاده لما کنت لاسمح لک أن ترکض امام السیاره.
هاجس الدین
ابراهیم سیف زاده
فی الایام الاولی من الحرب المفروضه عزمت علی الذهاب الی جبهه الحرب. أوفدونا مباشره الی کیلان‌غرب و فوضوا قیادتنا الی شخص اسمه ( الشهید ) حسن پالاش فسیرونا الی منطقه «بان‌سیران». إنّ مرتفعات هذه المنطقه کانت هامه لنا و یجب أن تحفظ فبقینا هناک لمده حتی رجعت الی کیلان‌غرب للاستحمام و الاستراحه ساکنا فی بیت قریب من مسجد الجامع. کان البیت مقرا لمجموعه فدائیه لحرس الثوره. ما إن دخلت المقر حتی رأیت شابا یرکِّب المُؤن و المعدّات الحربیه علی الحمار قارئا لنفسه ابیاتا تمدح امیرالمومنین علیه السلام بصوت جمیل جدا. ثم ذهب الی جانب آخر من الفناء و قام علی قطعه من الحجر مشتغلا بالریاضه الاثریه. لقد ملأت عینی حرکاته مظهره أنه ملم بالریاضه الأثریه و له بدن مَرِن.
عندما انهی عمله تقدمت الیه مسلما علیه. اجابنی ناضرا حمیما. إنه تعاملنی و صافحنی بشکل کأنه یعرفنی لمده مدیده.
سألنی عن اسمی قلت له: انا ابراهیم. ففرح کثیرا قائلا: انا ایضا ابراهیم. هل یمکنک أن انادیک اخ ابرام؟ اجبته: انت سیدی و انا عشقت اخلاقه الحسنه فی التعامل الاول نفسه.
سألنی: أخ ابرام. من أین انت؟ اجبته: طهران، قریب من ساحه خراسان. قال متعجبا: فالمجاورون! نحن ایضا نعیش فی شارع مینا.
ذهب بی الی البنایه آخذا بیدی فعرفنی الی اصدقائه مکرما ایای کل الاکرام. دعانی ابراهیم الی أن نلعب معا کره الطاوله و اصدقائه کانوا یشاهدون لعبنا. فی البدایه ارانی أنه متضلع من اللعب جدا فلم اکن استطیع أن اجیب عن ارسالاته لکنه شیئا فشیئا لعب بشکل استطعت أن اصل الیه و انجح فی النهایه!
خلاصه الکلام أن ذاک الیوم کان لی یوما ملیئا بالسرور. منذ دخلت الجبهه کنت مشغولا بالامور الاستطلاعیه و الدفاعیه فما استطعت أن اجد صدیقا و لکن الآن کنت مسرورا بما أن احد افضل المقاتلین فی الجبهه صار صدیقی.
عند الزوال خرج ابراهیم الی الفناء و بدأ یؤذن. ثم جمع الجمیع لصلاه الجماعه و بعد الصلاه قرأ دعاء الفرج جمیل القرائه.
سألته بعد الصلاه عن حمل الحمار. قال لی: من المقرر أن نذهب مع عدد من القوات للاستطلاع فرکبت علی الحمار قلیلا من الخبز و الرطب و العلبات المعقمه و المعدات الحربیه.
بعد الاستحمام ودعت ابراهیم راجعا الی بان‌سیران. مضت بضعه ایام ثم جئت للمأذونیه الی کیلان‌غرب حتی اذهب مع عدد من المقاتلین الی کرمانشاه و من هناک الی طهران. کنت افحص عن السیاره لکن لم توجد. لم اکد اصل الی قاعده حرس الثوره اذ رایت صدیقی ابراهیم. تقدم الی و احترمنی بالغ الاحترام سائلا: یا للعجب اخ ابرام. انت هنا؟
اجبته: ارید أن اذهب الی المأذونیه. قال لی: أ تقول جادا؟ انا ایضا ذاهب الی طهران. لم یکن لی خبر افضل من هذا. یا له من مرافق وجدته للسفر.
جئنا الی کرمانشاه بسیاره من حرس الثوره فاخذنا هناک تذکره الحافله.
کانت بقیت ساعه واحده حتی انطلاق الحافله. لهذا اقترح ابراهیم أن نغتنم الفرصه و نذهب الی المستشفی لعیاده الجرحی فی الحرب. بعد العیاده جئنا الی محطّه الرکّاب و سرنا الی طهران. اکثر مسافری الحافله کانوا معسکریین. ما إن خرج سائق الحافله من المدینه حتی رفع صوت شریط الأغنیه. حث ابراهیم المسافرین علی الصلوات بضعه مرات فهم صلوا بصوت عال ثم سکت.
نظرت لحظه الی ابراهیم فوجدته شدید الغضب، مشغولا بذکر الله. کان ینبیه ضمیره، یضغط یده علی الاخری، یغمض عینیه و … . خفت سائلا نفسی: لماذا هو منزعج بهذه الشده؟ خمنت أنه لصوت الأغنیه فقلت له: سید ابراهیم ما بک؟ اظن لصوت شریط الأغنیه. هل ترید أن اقول للسائق…
ما سمح أن ینتهی کلامی قائلا: جعلت فداک. اذهب و اطلب منه أن یطفأه.
ذهبت الی السائق سائلا: ارجوک أن تطفئه. اجابنی السائق: لو اطفأته لغلبنی النوم فإنی تعودت علیه.
رجعت قائلا لابراهیم ما اجاب السائق. هو کان یفحص عن طریق یمنع عن وصول صوت المرأه المغنیه الی اذنیه. خطرت فکره بباله فأخرج من جیبه قرآنا صغیرا و بدأ یقرأ القرآن بصوته الجمیل.
لقد ملأ اذن الجمیع صوته العذب و السماوی. بعد بضعه دقائق اطفأ السائق الشریط مستمعا الی الآیات اللهیه کالآخرین. إن جمیع المسافرین شکروه بنظرتهم. عند اذان المغرب سأل منی أن أؤذن. فرغم أن لایمکن قیاس صوتی علی صوته العذب قبلت فقمت من مکانی موذنا.
إنی لم اعد التقی بابراهیم بعدها ولکن فی تلک الایام القلیله تعلمت منه دروسا قیمه.
الراصد
حسین غفاری
فی شهر دی من العام ۱۳۶۰ ه.ش انا و جمع من اصدقائی فی المدرسه سرنا من طهران الی جبهه کیلان‌غرب متواجدین هناک بضعه الشهور.
بتوفیق الله تعرفت باحد من عباده المخلصین فی الجبهه. بما أننی کنت مسئول اللاسلکی فذهبت معه الی المهمه مرات کثیره. هو کان کتعبوی ساذج یتکلم و یضحک معنا و لکن عند الاشتباک کان یظهر میزاته.
قد شاهدت فی کیلان‌غرب نکته رائعه و هی ما کانت فی مقر القوات من الحمر التی کانت ضروریه لتضاریس المنطقه الغربیه.
إنی کنت اشاهد أن ابراهیم یرکب المعدات الحربیه و المؤن علی ظهر الحمار فیتحرک.
ما إن بلغت صفاره قذیفه هاون اذ زحفت هذه الحمر امانا من الشظایا.
لقد ارتسمت فی بالی مذکرات جمیله من تلک الایام. مثلا فی لیله تحرکت مع المجموعه العملیاتیه الی العدو و انا کنت مسئول اللاسلکی. دفع ابراهیم و احد من اصدقائه سیاره جیپ – کانت مطفئه و منصوبه علیه مدفعیه من نوع ۱۰۶ – ناقلین ایاها الی منطقه محفوظه تجاه العدو. کانوا انتخبوا هذه المنطقه من قبل و کانت خنادق العدو مقابلنا.
بعد ساعه قد استهدفت المدفعیه خنادق العدو – التی کانت مستطلعه علیها من قبل – الواحده بعد الاخری فهدمتها.
ثم شغلوا الجیب قبل اشراق السماء و رجعنا مسرعین فبدأ العدو باطلاق النار علی هناک بکل قوته.
أو مثلا فی احدی المناطق، کان نظرنا علی مواقف العدو قلیلا جدا. إن ابراهیم بعد مهمه مطلع الفجر کان یجهد حتی یقدر علی حسن الاستطلاع علی مواقف العدو فتدمیرها.
کانت قد بقیت سیاره شبه المحروقه قریبه من مواقف العدو من الایام الاولی من الحرب. قام ابراهیم بتنفیذ خطه عجبیه. لیلا ذهب الی هذه السیاره مختفیا فیها.
انا کنت فی مواقفنا و کان ابراهیم علی الاتصال معی من البعید بللاسلکی. عند اشراق الجو بدأ ینظر بالمنظار المکبر مخبرا مواقف العدو مضبوط الاخبار بللاسلکی فانا ایضا کنت اخبر المدفعیه بلاسلکی من نوع پی.آر.سی و هم یطلقون.
لقد دهش العدو من أنه کیف تستهدف الخنادق و مواقفه واحده بعد الاخری بهذه الدقه فتتهدم. لهذا قام العدو بقصف عشوائی. عند المساء انفجرت قذیفه بجانب السیاره المحروقه.
انقطع اتصالنا اللاسلکی. کنت مضطربا خائفا علی ابراهیم. بعد اظلام السماء زاد اضطرابی.
فجأه رایت ابراهیم یرجع الینا علی مهل مجروحا بعده الشظایا الشارده و الوارده فصرت کثیر السرور. ذهبنا به الی المستشفی بسرعه. قد تلقی العدو ضربه قاسیه ذاک الیوم.
انی کنت فی کیلان‌غرب الی صیف العام ۶۱ ه.ش. ثم ذهبت الی الجنوب فی کتیبه «کمیل». فی لیله مهمه «والفجر» التمهیدیه رافقنا الکتیبه ولکنی لم اکن ادری أن ابراهیم ایضا قد التحق بمقاتلی الکتیبه بصفه جندی الاستخبارات.
قد کنا فی الفصیله الثالثه فتقدمنا الی المجاری فی ظلمه اللیل. تشوشت الامور بما أن المهمه کانت افشیت بخیانه المنافقین.
إن المقاتلین تورطوا فی المجاری دون امکان أی تقدم. أنا و عدد من القوات سبقنا الآخرین رجاء للحصول علی آلیه ولکننا مع الاسف حوصرنا فوقعنا فی اسر العدو.
فی ایام الاساره کنا نتکلم مع اصدقاء من کتیبه «کمیل» الذین اسرنا بعدنا فهم کانوا یحکون عن شجاعه ابراهیم فی مجری «کمیل».
إنی تعجبت من أنه رغم أن کان رافق کتیبتنا ولکنی ما نجحت فی لقائه.
فی السنه الاولی تمت مهمات اخری اسرت فیها عده أخری من اصدقائنا.
فی لیالی الإساره لا یزال الکلام حول ابراهیم. احد الأسری – و هو کان قد جاء الی معسکر اسری الحرب اخیرا – لما فهم أننی و بعض من الاصدقاء نعرف ابراهیم اخذ یحکی لنا عن الایام الاخیره من المهمه التمهیدیه و المجری و المحاصره و فقد ابراهیم. لقد تجددت حراره قلوبنا بسمع هذا الخبر.
القدره الجاذبیه
محمد خورشیدی
فی الایام الاولی من الحرب المفروضه کنت فی تعبئه مسجد محمدی الواقع فی طریق سریع مسمی الشهید محلاتی . کان بیتنا ایضا فی زقاق «موافق» خلف المسجد تقریبا. إن اسره حدیثه جائت الی حینا. بعد بضعه ایام رایت شابا طویل اللحیه جدا مرتدیا ثوب المقاتلین یذهب الی ذلک البیت. فی البدایه ما سررت من اتیانهم مقابل بیتنا ظنا أنهم من طائفه بلوجیه بما أنه کان طویل اللحیه جدا و انا کنت غافلا أنه من قاده الجبهه. فی الیوم الآتی لم یکد یخرج من البیت اذ سلم علی فانا اجبته خجلا. هو کان اکبر منی. إننی مع بعض الاصدقاء کنا نجتمع آخر اللیالی فی رأس الزقاق متکلمین معا فهذا الشاب کلما مر بنا سلم علینا مبتسما.
لم اکن اعرفه فکنت غیرعالم أیه معلومه بالنسبه الیه. کنت قد فهمت فقط أنه من مقاتلی الجبهه و الحرب. قلت لمسئول تعبئه مسجد «محمدی»: قد أتی الی حینا شاب حسن – اظنه من طائفه بلوچیه بسبب طول لحیته – ارید أن اجذبه آتیا به الی المسجد. اجابنی: نعم. فات به.
فی الیوم القادم بعدما سلم علینا دخل فی شملنا فتکلم و ضحک معنا. انا قلت له: إننا ذاهبون الی مسجد «محمدی» للصلاه. هل تجیء معنا؟ اجاب: علی عینی. ثم سرنا معا الی المسجد و انا فرح بجذب شخص واحد الی المسجد و التعبئه. فی المسیر کان بعض شباب الحی ینظرون الینا متعجبین الی حد رایت بعضهم یسخر بصدیقنا الحدیث بسبب الهیئه و ظاهره. عندما دخلنا المسجد ظننت أنی قد جذبت نفرا الی المسجد فاذا بالجمیع یتقدمون معانقین صدیقی سائلین عن الجبهه. لما رآه مسئول التعبئه تقدم هو ایضا قائلا: حبذا! سید ابرام مرحبا بک. لم یکن لدی ای کلام. کما ظهر أن یعرفه الجمیع الا انا.
من ذاک الیوم قام ابراهیم هادی یجیء الی مسجد «محمدی»[۱] و زادت مصادقتنا. إن کل اصدقائنا فی تعبئه المسجد کانوا اصغر منه فیعدونه سیدهم. کان خادما لهم بقدر الاستطاعه. کان معهم فی لیالی الجمعه حتی الصباح ثم یشجعهم علی صلاه الصبح بالجماعه. ما إن کانت تتم الصلاه اذ یأتی الی شمل الاصدقاء التعبویه مصحوبا بطنجره ملیئه بالهریسه. لم یکن لدیه شیئ لنفسه، لا دراجه ناریه لا سیاره ولکنه کان ینفق ما عنده للآخرین خالص الانفاق. فی بعض لیالی الجمعه کان یجیء بسیاره صدیقه – کانت من نوع فولکس واگن – مرکب الاصدقاء فکنا سایرین لزیاره عبدالعظیم الحسنی أو مقبره «بهشت زهرا سلام الله علیها».
فقد دار اسم ابراهیم علی الافواه فی حینا شیئا فشیئا. لقد انجذب الشباب الی ابراهیم الواحد تلو الآخر الذین کانوا یستهزئون بابراهیم لطول لحیته فی الیوم الاول و هم من البطالین فی راس الزقاق. إن قدره ابراهیم الجاذبیه کانت عجیبه جدا. کان یبادر الی التسلیم مبتسما دائما.
لم یکن یسیئ التصرف مع احد و لو کان ضالا. کان جاذبا کل شخص بطریقه. قد انجذب الیه اکثر الشباب الجالسین فی رأس الزقاق من الریاضه.
فی نادی الریاضه الأثریه فهمنا أنه قد کان بطل المصارعه. ما کان یزید جاذبیته الشخصیه هو أنه لم یکن لیتحدث عن نفسه.
قد انتهی به المطاف الی حد کنا نجتمع – قریبا بعشرین نفرا – حوله علی رأس الزقاق فی اللیالی و هو کان یحاضر لنا. لما کان حاضرا بیننا کان یجمع شملنا و یتکلم معنا جمیل الکلام فعندما کان غائبا فکان الکلام حوله فی شملنا. قد أصیب ابراهیم بالجروح فی مهمه «فتح المبین».
کان فی طهران بعض الاشهر لمعالجه جرح رجله ففی ایام النقاهه قد أرشد کثیرا من شباب حینا بشکل غیر مباشره حیث عندما اراد أن یرجع الی الجبهه قد ذهب مع نفسه بعدد من الذین لم تکن أیه علاقه بینهم و بین الثوره و الاسلام فهو هذَّب منهم قائد الکتیبه، مسئول الاستخبارات و … .
قد مضت سنوات عدیده من صداقتنا القصیره فإنی کلما ادرس تلک الفتره فأری فی شخصیه ابراهیم أسوه کامله للاخلاق العملیه الاسلامیه. کان کل افعاله و تصرفاته درسا لنا.
إن تصرفاته کل صفا کاملا لنا فی الاخلاق الاسلامیه. لو کان یفحص شخص عن أسوه مناسبه للوصول الی المعنویات فکان علیه أن یتخذه قدوه فی التصرف و الاخلاق. فاضرب مثالین لهذا الموضوع: أن امام جماعه احدی المساجد فی حینا رغم أنه کان مومنا جدا لکنه کان مخالف الثوره. هذا العجوز المومن ضرب صفحا عن الثوره. کان یتبع اقامه الصلاه فقط فصار مسجده مکان لاجتماع مخالفی الثوره علی نطاق الحی بحیث لو ذهب شخص الی ذاک المسجد لقیل عنه: قد صار فلان من مخالفی الثوره.
إننی کنت اشاهد أن ابراهیم فی الایام المأذونیه یذهب الی ذاک المسجد لا سیما لصلاه الصبح و قد کان ألف امام الجماعه متکلمین معا کثیرا.
لما حکیت عما جری فی مسجد «محمدی» قال بعض القوات التعبویه متعجبا: أ قد ذهب ابراهیم الی مسجد مخالفی الثوره؟!
مضت مده من تجول ابراهیم فجاء خبر: إن امام جماعه ذاک المسجد قد طلب تشکیل التعبئه!
بعد عده ایام تواجد امام جماعه ذاک المسجد فی بیوت عدد من عوائل الشهداء فاصبح شیئا فشیئا من اکثر الرجال الدینیه ثوریاً فی الحی.
لم یکن ابراهیم یقول شیئا ولکنی ما کنت شاکا أن هذه النتیجه ثمره مساعیه المخلصه. لقد تشکلت تعبئه ذاک المسجد نشیطه قویه مقدما اکثر من ثلاثین شهیدا طوال الحرب المفروضه و العضد الحقیقی لتعبویی ذاک المسجد حتی نهایه الحرب کان امام جماعتهم.
من الموارد الأخری من عینات اخلاق ابراهیم الاسلامیه هی جذب احد افراد حینا الذی کان یعیش فی اسره معارضه الثوره محبه للشاه بشده.
إن ابا الأسره کان سائق الشاحنه مغطی بدنه بوشوم صوره الشاه و التاج و … . کان ابناءه اسوء من الاب فکلهم من الاباحیین و الاشرار و … . احد ابناءه کان یتبع الجرم اکثر من الآخرین. هو ذهب الی الخدمه العسکریه فأتمها عند تحرر «خرمشهر». هو کان یستهزأ بالمسجدیین اسوء من الآخرین تابعا ایذاء الناس و عاشقا للاستهتار علی الدوام. لقد یفهمنی افضل الذین قد ادرکوا ذاک العهد. إننی لم افهم کیف صید هذا الشخص بید ابراهیم فاذا رأیناه جاء الی رأس الزقاق سائلا: شباب أما رأیتم صدیقی ابراهیم؟ قلت متعجبا: صدیقک انت؟ قال: من المقرر أن نمارس الریاضه. کنت انتظرته. قد تاخر. قلت لنفسی: لقد انجذب الی ابراهیم هذا الشخص الذی کان یعتبر اکبر الاباحیین فی شارع مینا. إن لم یذهب ابراهیم الی الجبهه باقیا هنا لسنه أخری فلا یوجد أی مجرم فی حینا. بعد مده جاء هذا الشخص الی المسجد مع ابراهیم.
فی البدایه لم یکد یعرف الصلاه ولکنه شیئا فشیئا… بعد فتره رایته فی الجبهه. لم یکن ابراهیم یذهب بالکل الی الوحده الاستخباراتیه الا قلیلا ولکنه ذهب به الی الوحده الاستخباراتیه مصحوبا به. هذا الشخص بسبب طبعه الخاص کان یستفید من خبرته فی استخبارات المهمات. فانتهی به المطاف الی حد کان قوات الاستخبارات یرونه من اشجع قوات الوحده.
بعد سنوات من استشهاد ابراهیم، رأیت احدا من اصدقائی فی الوحده الاستخباراتیه للمهمات. سألته عن ذاک الشخص ساکتا عن سابقه.
أجاب صدیقی: هل قصدت الحاج فلان؟ إن الذی قصدت هو من الارکان الرئاسیه فی الوحده الاستخباراتیه. لما تذهب مصحوبا به الی الاستطلاع فتجد ارتیاح البال حیث أنه خبیر فی عمله و بالغ الایمان ایضا.[۲]
قلت لنفسی: مرحبا بابراهیم. یا لها من اشخاص قد رباهم و هم کانوا من اکابر الاباحیین فی الحی.
منبع ترجمه
ولایت
مرتضی پارساییان
شب اول محرم و آبان ۱۳۵۹ بود. از پادگان ابوذر بیسیم زدند که برادر هادی برای مراسم به پادگان بیاید.
می‌دانستم امیر منجر که از دوستان ابراهیم است، در پادگان ابوذر مسئولیت دارد. حدس زدم به خاطر آغاز ماه محرم مراسم گرفته اند.
به ابراهیم خبر دادم. او هم یکی از ماشین های موجود در سرپل ذهاب را تحویل گرفت و آمد جلوی محل استقرار نیروهای دستمال سرخ‌ها و مرا صدا زد. آمدم بیرون. ابراهیم گفت: «بپر بالا با هم بریم پادگان ابوذر.»
گفتم: اصغر وصالی نیست. ممکنه ناراحت بشه که من با شما …
گفت: تو که اینجا کاری نداری. من به بچه‌ها می‌گم که با من اومدی. بعد به یکی از دوستانی که مسئولیت داشت گفت و اجازه گرفت و حرکت کردیم.
خیلی مجلس باصفا و بی‌ریایی شد. ابراهیم می‌خواند و رزمندگان مستقر در پادگان سینه می‌زدند.
خلبان شیرودی و تعدادی از خلبانان هوانیروز مستقر در پادگان، به همراه بسیجی‌ها و پاسدارها و ارتشی‌ها دور هم جمع شده بودند و بر مظلومیت سالار شهیدان اشک می‌ریختند.
ساعت تقریبا دوازده شب بود که مجلس تمام شد. حال معنوی عجیبی ایجاد شده بود.
آن شب خیلی خسته بودیم. قرار شد همانجا بخوابیم.
یکی از بچه های مخابرات پادگان وارد نمازخانه شد و گفت: برادر هادی، آقای وصالی پیغام دادند که حتما امشب به سرپل برگردید.
ابراهیم داشت فکر می‌کرد که گفتم: آقا ابرام ول کن. الآن هوا تاریکه و داره به شدت بارون میاد. بذار صبح می‌ریم.
ابراهیم بلند شد و گفت: «پاشو بریم. اصغر وصالی بر ما ولایت داره. او فرمانده است و امرش واجبه.»
از کسی مثل ابراهیم که بارها با اصغر شوخی می‌کرد و می‌خندید، توقع این حرف را نداشتم!
او به من که شش سال ازش کوچکتر بودم درس داد. این حرف را سال‌ها آویزه گوشم کردم که امر فرمانده، دستور ولایت و واجب است.
آماده رفتن شد. گفتم: آقا ابرام، بارون به این شدت تا حالا من ندیدم. تو این بارون نمی‌تونیم چراغ خاموش بریم.
آن ایام دشمن روی منطقه دید داشت. اگر ماشین با چراغ روشن حرکت می‌کرد، با توپخانه دشمن منهدم می‌شد.
اما ابراهیم مصمم بود که برگردیم. مشکل دیگر اینکه برف پاک‌کن ماشین درست کار نمی‌کرد.
ابراهیم فکری کرد و گفت: «مرتضی بپر پشت فرمون. من پیراهنم را در می‌آورم و با زیرپیراهنی سفید جلوی ماشین از وسط مسیر می‌دوم. تو هم برای اینکه اشتباه نروی، سفیدی زیرپیراهنی مرا ببین و درست پشت سر من حرکت کن.»
گفتم: چی می‌گی آقا ابراهیم، من که درست رانندگی بلد نیستم. من می‌دوم و شما رانندگی کن. این را گفتم و سریع پیراهن نظامی خودم را درآوردم.
ابراهیم داد زد: «نمی‌شه، تو باید بشینی پشت فرمون…»
اما من سریع پریدم بیرون و بلد نبودن رانندگی با ماشین سیمرغ را بهانه کردم.
بارندگی شدید بود. شروع به دویدن کردم. ابراهیم هم پشت سرم حرکت کرد و داد می‌زد: مرتضی بیا سوار شو. بذار من برم بیرون.
کل مسیر را دویدم. خیس خیس شدم. وقتی به مقر نیروها رسیدیم، دیگر توانی نداشتم. دو نفر از بچه‌ها دویدند و پتو آوردند و سریع لباسم را عوض کردم.
اصغر وصالی نگاهی به سر و وضع ما کرد و گفت: آقا ابراهیم، خب صبح برمی‌گشتید.
ابراهیم گفت: «امر فرمانده بود، اگه سنگ هم از آسمون می‌آمد ما برمی‌گشتیم.»
اصغر سرش را از شرمندگی پایین انداخت و چیزی نگفت.
از آن شب تا مدت‌ها هر وقت ابراهیم را می‌دیدم، سرش را از شرمندگی پایین می‌گرفت و می‌گفت: «اون شب خیلی من رو شرمنده کردی. اگر رانندگی بلد بودی به خدا نمی‌گذاشتم جلوی ماشین بروی.»
درد دین
ابراهیم سیف‌زاده
اولین روزهای جنگ بود که راهی جبهه شدم. ما را مستقیم به منطقه گیلان‌غرب اعزام کردند. در آنجا فرماندهی ما را به شخصی به نام (شهید) حسن پالاش سپرده و ما را راهی منطقه «بان‌سیران» کردند. مدتی در این منطقه حضور داشتیم. ارتفاعات این منطقه برای ما مهم بود و باید حفظ می‌شد.
تا اینکه برای استراحت و استحمام به گیلان‌غرب برگشتم. ما به خانه‌ای در حوالی مسجد جامع رفتیم. آنجا مقر گروه چریکی سپاه بود. به محض ورود به آن مقر، جوانی را در آنجا دیدم که آذوقه و مهمات را بر روی الاغ می‌بست و همزمان با خودش اشعاری در مدح امیرالمومنین علیه السلام می‌خواند.
صدای او بسیار زیبا بود. بعد به آن سوی حیاط رقت و روی یک قطع سنگ مشغول ورزش باستانی شد. محو تماشای حرکات او شدم. نشان می‌داد که خیلی در ورزش باستانی مسلط است. انعطاف بدنی او فوق‌العاده بود.
کارش که تمام شد، جلو رفتم و سلام کردم. با چهره‌ای خندان جوابم را به گرمی داد. چنان حال و احوال کرد و دست داد که انگار مدت هاست من را می‌شناسد. اسم من را پرسید. گفتم: ابراهیم هستم.
خیلی خوشش آمد و گفت: «من هم ابراهیم هستم. اشکالی نداره داش ابرام صدات کنم؟» گفتم: ما کوچیک شما هستیم.
در همان برخورد اول، عاشق اخلاق خوب او شدم.
پرسید: «داش ابرام بچه کجایی؟» گفتم: تهران، حوالی میدون خراسون. با تعجب گفت: «پس بچه‌محل هستیم. ما هم خیابون مینا می‌شینیم.»
دست من را گرفت و برد توی ساختمان و به دوستانش معرفی کرد. حسابی هم ما رو تحویل گرفت. ابراهیم مرا دعوت کرد تا با هم پینگ‌پنگ بازی کنیم. دوستانش هم شاهد بازی ما بودند. اولش نشان داد که خیلی مسلط است. اصلا نمی‌شد سرویس‌های او را بگیرم. اما رفته رفته طوری بازی کرد که من هم به او برسم و در پایان برنده شوم!
خلاصه آن روز خیلی به من خوش گذشت. از روزی که وارد جبهه شدم مرتب درگیر کار شناسایی و پدافندی بودیم و تا آن روز، با کسی رفیق نشده بودم. حالا خوشحال بودم که یکی از بهترین رزمندگان جبهه با من دوست شده.
سر ظهر بود که ابراهیم رفت داخل حیاط و شروع کرد به گفتن اذان. بعد همه را جمع کرد برای نماز جماعت. بعد از نماز به زیبایی دعای فرج را خواند. بعد از نماز در مورد بار الاغ پرسیدم. گفت: «قراره با چند نفر از نیروها برویم شناسایی. کمی نان و خرما و کنسرو و مهمات روی الاغ بستم.»
بعد از حمام از براهیم خداحافظی کردم و به بان‌سیران برگشتم. چند روز بعد برای مرخصی به گیلان‌غرب آمدم تا همراه برخی رزمندگان به کرمانشاه و از آنجا به تهران برویم. دنبال ماشین سواری می‌گشتم اما پیدا نشد. همین که به پایگاه سپاه رسیدم، دوست خودم یعنی ابراهیم را دیدم. خودش جلو آمد و حسابی تحویل گرفت. پرسید: «چه عجب داش ابرام، اینطرفا؟»
گفتم: قراره برم مرخصی. گفت: «جدی می‌گی؟ من هم دارم میرم تهران.» خبری بهتر از این برایم نبود. چه همسفری پیدا کردم.
با یک ماشین سپاه تا کرمانشاه آمدیم. آنجا بلیط اتوبوس گرفتیم.
یک ساعتی وقت داشتیم. ابراهیم پیشنهاد کرد، الآن که وقت داریم برویم بیمارستان و مجروحین جنگی را ملاقات کنیم. بعد از ملاقات به ترمینال آمدیم و راهی تهران شدیم. بیشتر مسافران اتوبوس نظامی بودند. راننده به محض خروج از شهر صدای نوار ترانه را زیاد کرد! ابراهیم چند بار ذکر صلوات داد و مسافران با صدای بلند صلوات فرستادند. بعد هم ساکت شد.
من یک لحظه به ابراهیم نگاه کردم. دیدم بسیار عصبانی است. همینطور خودش را می‌خورد و ذکر می‌گفت، دستانش را به هم فشار می‌داد، چشمانش را می‌بست و … ترسیدم. برای چی اینقدر ناراحته؟!
حدس زدم به خاطر صدای ترانه است. گفتم: آقا ابراهیم چیزی شده؟ فکر کنم به خاطر صدای نوار ترانه است. می‌خوای به راننده بگم …
نذاشت حرف من تمام بشه و گفت: «قربونت، برو ازش خواهش کن خاموشش کنه.» رفتم و به راننده گفتم: اگه امکان داره خاموشش کنید. راننده گفت: نمی‌شه. خوابم می‌بره. من عادت کردم و نمی‌تونم خاموش کنم.
برگشتم و به ابراهیم همین مطلب را گفتم. دنبال یک روشی بود که صدای زن خواننده به گوشش نرسد.
فکری به ذهنش رسید. از توی جیب خودش یک قرآن کوچک درآورد و با صدای زیبایی که داشت شروع به قرائت قرآن کرد.
صدای دلنشین و ملکوتی او به گونه‌ای بود که همه محو صوت او شدند. راننده چند دقیقه بعد نوار را خاموش کرد و مشغول شنیدن آیات الهی شد.
تمام مسافرین با نگاهشان از او تشکر کردند. موقع اذان مغرب هم از من خواست که اذان بگویم. هرچند صدای من با صوت دلنشین او قابل مقایسه نبود اما قبول کردم و از جا بلند شدم و اذان گفتم. من بعد از آن دیگر ابراهیم را ندیدم اما در همان چند روز درس‌های بزرگی از او گرفتم.
دیده بان
حسین غفاری
دی‌ماه سال ۶۰ همراه با دوستان همکلاسی از تهران راهی جبهه شدیم. ما به جبهه گیلان‌غرب اعزام شدیم و چندماه در آنجا حضور داشتیم.
خدا توفیق داد که من با یکی از بندگان خالص او در جبهه آشنا شوم.
من بیسیم‌چی بودم و در آن ایام، بارها با ابراهیم به ماموریت رفتم. او مثل یک بسیجی ساده بود، با ما می‌گفت و می‌خندید اما در حین نبرد نشان می‌داد که چه ویژگی‌هایی دارد.
نکته جالبی که من در گیلان‌غرب مشاهده کردم، وجود الاغ‌هایی در مقر نیروها بود که به شرایط منطقه آشنایی داشتند! منطقه غرب ناهموار بود و وجود الاغ بسیار ضروری.
شاهد بودم که ابراهیم، بار مهمات و آذوقه را پشت الاغ می‌بست و حرکت می‌کرد.
زمانی که صدای سوت خمپاره می‌آمد، این الاغ‌ها بلافاصله خیز می‌رفتند تا از ترکش‌ها در امان باشند!!
اما از آن روزها خاطرات زیبایی در ذهن من نقش بسته.
مثلا یک شب، به عنوان بیسیم‌چی همراه گروه عملیاتی به سوی دشمن حرکت کردم.
ابراهیم و یکی از دوستانش، یک جیپ که توپ ۱۰۶ روی آن نصب شده بود را به صورت خاموش هل دادند و به یک منطقه محفوظ، در مقابل دشمن منتقل کردند.
این منطقه را قبلا انتخاب کرده بودند. در مقابل ما سنگرهای دشمن قرار داشت.
ساعتی بعد سنگرهای دشمن که قبلا شناسایی شده بود، یکی یکی توسط این توپ مورد هدف قرار گرفت و منهدم گردید.
بعد هم قبل از روشن شدن هوا جیپ را روشن کردند و سریع برگشتیم! دشمن هم با تمام توان آنجا را زیر آتش گرفت.
یا مثلا در یکی از مناطق، دید ما بر روی مواضع دشمن بسیار کم بود. ابراهیم بعد از عملیات مطلع الفجر تلاش داشت که بتواند مواضع دشمن را خوب شناسایی کرده و از بین ببرد.
یک خودروی نیم‌سوخته از روزهای اول جنگ در نزدیک مواضع دشمن مانده بود. ابراهیم طرح عجیبی اجرا کرد. شبانه خودش را به این خودرو رساند و در داخلش مخفی شد.
من در مواضع خودی، با یک بیسیم حضور داشتم و ابراهیم از دور با من در ارتباط بود.
او با روشن شدن هوا با دوربین نگاه می‌کرد و با بیسیم گراد می‌داد. من هم با بیسیم پی‌آرسی به توپخانه گراد می‌دادم و آنها می‌زدند.
دشمن تعجب کرده بود که چگونه سنگرها و مواضعش، یکی پس از دیگری به دقت مورد هدف قرارگرفته و نابود می‌شد!
برای همین به صورت کور، شروع به بمباران کردند. عصر بود که یک گلوله توپ در کنار خودروی سوخته منفجر شد!
ارتباط بیسیم ابراهیم قطع شد. نگران بودم. با تاریکی هوا نگرانی‌ام بیشتر شد. نکند که …
یکباره دیدم که ابراهیم آهسته آهسته به سمت ما برگشت. در حالی که چندین ترکش ریز و درشت خورده بود. خیلی خوشحال شدم. سریع او را به بیمارستان بردیم. آن روز ضربه سختی به دشمن زده شد.
من تا تابستان ۶۱ در گیلان‌غرب بودم. بعد به جنوب و گردان کمیل رفتم. در شب عملیات والفجر مقدماتی با گردان همراه شدیم اما خبر نداشتم که ابراهیم نیز به عنوان نیروی اطلاعات به رزمندگان گردان ملحق شده.
ما در گروهان سوم بودیم و در تاریکی شب، تا کانال‌ها پیش رفتیم. اوضاع خیلی به هم ریخت. عملیات با خیانت منافقین لو رفت.
رزمندگان در کانال‌ها گیر افتادند و امکان پیشروی نبود. من و تعدادی از نیروها به سمت جلو رفتیم تا شاید راهکاری پیدا کنیم اما متاسفانه در محاصره گیر کردیم و به اسارت دشمن درآمدیم.
در روزهای اسارت، با دوستانی از گردان کمیل که بعد از ما اسیر شدند صحبت می‌کردیم. آنها از دلاوری ابراهیم هادی در کانال کمیل می‌گفتند.
تعجب کردم که او همراه گردان ما آمده اما من موفق به دیدارش نشدم. سال بعد عملیات‌های دیگری انجام شد و چند نفر دیگر از رفقای ما اسیر شدند.
در شب‌های اسارت باز هم سخن از ابراهیم بود. یکی از اسرا که تازه به اردوگاه آمده بود و فهمید که من و چند نفر از دوستان، ابراهیم را می‌شناسیم، برای ما از روزهای آخر عملیات مقدماتی و کانال و محاصره و مفقود شدن ابراهیم گفت. داغ دل ما با شنیدن این مطلب تازه شد.
قدرت جاذبه
محمد خورشیدی
اوایل دوران جنگ بود. من در بسیج مسجد محمدی در اتوبان شهید محلاتی حضور داشتم. منزل ما هم تقریبا پشت مسجد در کوچه موافق بود.
یک خانواده جدید به محل ما آمدند. چند روز بعد یک جوان با ریش بسیار بلند و لباس‌های رزمندگان را دیدم که به داخل آن خانه رفت. اول احساس کردم آنها بلوچ هستند! چون ریش بسیار بلندی داشت. برای همین از آمدن آنها به مقابل منزلمان خوشحال نشدم. من خبر نداشتم که او از سرداران جبهه است. روز بعد، به محض اینکه از خانه خارج شد به من سلام کرد. من هم جواب دادم. اما کمی خجالت کشیدم. او از من بزرگتر بود.
من با برخی رفقا، آخر شب سر کوچه جمع می‌شدیم و صحبت می‌کردیم. این جوان هر وقت رد می‌شد با لبخندی بر لب به ما سلام می‌کرد.
نمی‌دانستم کیست. هیچ اطلاعاتی از او نداشتم. من فقط فهمیده بودم که اهل جبهه و جنگ است. به مسئول بسیج مسجد محمدی گفتم: یه جوان اومده تو محل ما که فکر کنم بلوچ باشه، چون ریش بلندی داره، می‌خوام جذبش کنم و بیارمش مسجد. آدم خوبیه. گفت: باشه، بیارش.
روز بعد که به ما سلام کرد، وارد جمع ما شد. کمی گفت و خندید. من گفتم: ما برای نماز می‌رویم مسجد محمدی، شما تشریف می‌آورید؟
گفت: «چشم» و بعد با هم رفتیم سمت مسجد. خوشحال بودم که یک‌نفر را به سوی مسجد و بسیج جذب کردم! توی راه، برخی از جوان‌های محل با تعجب به ما نگاه می‌کردند. من دیدم که حتی برخی از آنها، دوست من را به خاطر تیپ و ظاهرش مسخره می‌کردند. وارد مسجد که شدیم، به خیال خودم یک نفر را جذب کردم. اما یکدفعه دیدم همه جلو می‌آیند و با این دوست من روبوسی می‌کنند و از جبهه خبر می‌گیرند.
مسئول بسیج هم تا او را دید جلو آمد و گفت: به‌به، آقا ابرام، خوش اومدی. هیچی برای گفتن نداشتم. ظاهرا فقط من او را نمی‌شناختم!
از آن روز پای ابراهیم هادی نیز به مسجد محمدی[۳] باز شد و رفاقت ما بیشتر. بچه‌های بسیج مسجد، همگی از او جوانتر بودند. ابراهیم به نوعی حکم بزرگتر را برای آنها داشت. تا می‌توانست برای بچه‌های مسجدی کار می‌کرد. شب‌های جمعه تا صبح با رفقای مسجدی بود. بعد آنها را تشویق به نمازجماعت صبح می‌کرد. به محض اینکه نماز تمام می‌شد، با یک قابلمه پر از حلیم به جمع رفقای بسیجی می‌آمد. او چیزی برای خودش نداشت. نه یک موتور، نه یک ماشین، اما هرچه داشت در طبق اخلاص قرار می‌داد و برای دیگران خرج می‌کرد. یک ماشین فولکس واگن، برای رفیق آقا ابراهیم بود. ماشین را برخی شب‌های جمعه به مسجد می‌آورد و رفقا را سوار می‌کرد و عازم زیارت شاه‌عبدالعظیم یا بهشت زهرا سلام الله علیها می‌شدیم.
کم‌کم نام ابراهیم در محل ما بر سر زبان‌ها افتاد. همان جوان‌هایی که سر کوچه علاف بودند و روز اول، ابراهیم را به خاطر ریش بلندش مسخره می‌کردند، یکی یکی جذب ابراهیم شدند. اصلا قدرت جاذبه‌ی او عجیب بود. همیشه با لبخند، در سلام کردن پیش‌قدم می‌شد.
با هیچ‌کس حتی آدم‌های منحرف، تند برخورد نمی‌کرد. هر کسی را به یک روش جذب می‌کرد. بیشتر این جوان‌های- سر کوچه نشین، از طریق ورزش جذب او شدند.
در زورخانه فهمیدیم که ابراهیم، قهرمان کشتی هم بوده. او هیچ چیزی از خودش نمی‌گفت و این جاذبه‌ی شخصیتی- او را بیشتر می‌کرد.
کار به جایی رسید که شب‌ها، حدود بیست نفر سر کوچه جمع می‌شدیم و ابراهیم برای ما حرف می‌زد. تا وقتی بود، جمع ما را جمع می‌کرد و حرف‌های زیبا برای ما می‌گفت. وقتی هم نبود، در جمع ما حرف از او بود. ابراهیم در فتح‌المبین مجروح شد.
چند ماهی در تهران بود تا زخم پایش بهتر شود. در همان دوران نقاهت، غیر مستقیم بسیاری از جوان‌های محل ما را هدایت کرد. به طوری که بعد از سه ماه، وقتی که می‌خواست به جبهه برگردد، تعدادی از همان کسانی که هیچ ارتباطی با انقلاب و اسلام نداشتند را با خودش برد! از میان آنها افرادی تربیت کرد که فرمانده گردان و مسئول اطلاعات و … شدند.
سال ها از دوران کوتاه رفاقت من با ابراهیم گذشته، من هر چقدر آن دوران را بررسی می‌کنم، در شخصیت او یک الگوی کامل اخلاق عملی اسلام را می‌بینم. او تمام کار‌ها و رفتارش برای ما درس بود.
ما یک کلاس کامل اخلاق اسلامی در رفتار او مشاهده می‌کردیم. اگر کسی به دنبال الگوی مناسب، برای رسیدن به معنویات بود، باید رفتار و اخلاق ابراهیم را سرمشق خود قرار می‌داد.
برای این موضوع دو مثال می‌زنم: یکی از مساجد محل ما امام جماعتی داشت که بسیار مؤمن و در عین حال مخالف- انقلاب بود!
این پیرمرد مومن، کاری به کار انقلاب نداشت. فقط به دنبال نماز بود. برای همین مسجد ایشان، پاتوق نیروهای- مخالف انقلاب در سطح محل شد! به صورتی که اگر کسی به آن مسجد می‌رفت، می‌گفتند: فلانی هم رفته قاطی- مخالفین انقلاب! من مشاهده کردم که ابراهیم، در همان مدت مرخصی، مدتی به آن مسجد رفت! خصوصا برای نمازصبح. با امام‌جماعت آنجا گرم گرفته بود و مرتب با هم صحبت می‌کردند.
وقتی در مسجد محمدی این حرف را زدم، برخی بچه‌های بسیج با تعجب گفتند: ابراهیم رفته مسجد ضدانقلاب‌ها؟!
مدتی از رفت و آمد ابراهیم گذشت. خبر رسید که از سوی امام‌جماعت همان مسجد، تقاضای تشکیل بسیج شده!
چند روز بعد امام جماعت آن مسجد در منزل چند خانواده شهید حضور پیدا کرد و رفته رفته به یکی از انقلابی ترین روحانیون محل تبدیل شد.
ابراهیم حرفی نمی‌زد ولی من شک نداشتم این‌ها ثمره‌ی تلاش خالصانه‌ی اوست. بسیج آن مسجد بسیار فعال و قوی تشکیل شد و در طول جنگ، بیش از سی شهید تقدیم. کرد. تا پایان جنگ نیز، پشتیبان واقعی بسیجیان آن مسجد، امام جماعت آنها بود…
یکی دیگر از نمونه‌های اخلاق اسلامی ابراهیم، جذب یکی از افراد محل بود. ما در محل خودمان یک خانواده داشتیم که شدیدا ضدانقلاب و دوستدار شاه بودند.
پدر خانواده کامیون داشت و بدنش پر از خالکوبی تصویر شاه و تاج و … بود. پسرانش از پدر بدتر بودند. همگی لات و چاقوکش و … .
یکی از پسرهای او بیش از بقیه به دنبال خلاف بود. او سربازی رفت و در زمان آزادی خرمشهر، کارت پایان خدمت گرفت.
او بدتر از بقیه، بچه‌های مسجدی را مسخره می‌کرد. دائم دنبال اذیت کردن مردم و عاشق لات‌بازی بود. آنها که آن دوران را درک کرده‌اند، بهتر حرف من را می‌فهمند. من نفهمیدم که چطور این آدم … صید ابراهیم شد! ما یکدفعه دیدیم که همین جوان، آمد سر کوچه و گفت: بچه‌ها، این رفیق ما آقا ابرام رو ندیدید؟ با تعجب گفتم: رفیق شما؟!
گفت: قراره با هم بریم ورزش. منتظرش بودم، دیر کرده.
با خودم گفتم: اینکه گنده‌لات خیابان مینا به حساب می‌آمد، جذب ابراهیم شد. اگه ابراهیم یکسال دیگه بمونه و جبهه نره، دیگه هیچ خلافکاری تو محل ما پیدا نمی‌شه. همین شخص، چند وقت بعد با ابراهیم به مسجد آمد.
اوایل خیلی نماز بلد نبود اما به مرور … مدتی بعد در جبهه او را دیدم. ابراهیم هر کسی را به واحد اطلاعات نمی‌برد. اما او را همراه خودش به واحد اطلاعات آورد. او به خاطر همان روحیه‌ی خاصی که داشت، از توانایی خود در اطلاعات- عملیات استفاده می‌کرد. کار به جایی رسید که بچه‌های اطلاعات از او به عنوان شجاع‌ترین نیروی واحد خودشان یاد می‌کردند.
سال‌ها بعد از شهادت ابراهیم، یکی از رفقایم را در واحد اطلاعات عملیات دیدم. سراغ همان شخص را گرفتم اما از گذشته‌اش چیزی نگفتم.
دوستم گفت: حاج فلانی را می‌گویی؟ در واحد اطلاعات، یکی از ستون‌های اصلی همین شخصی است که می‌گویی. اصلا وقتی با او به شناسایی بروی، آرامش خاطر داری. چون هم به کارش وارد است و هم بسیار فرد مومنی است.[۴]
با خودم گفتم: آفرین بر ابراهیم، از گنده‌لات های محل، چه انسان‌هایی تربیت کرد.
۱ – هذا المسجد الذی کان مقابل مسجد «شهداء» تقریبا، تهدمت لبناء طریق سریع باسم الشهید محلاتی.
۱ – هذا الرجل الکبیر من المعاقین باکثر من سبعین بالمئه اصابه و من الشهداء الأحیاء لعهد الحرب المفروضه.
۱ – این مسجد تقریبا روبروی مسجد شهدا در اتوبان محلاتی قرار داشت که برای ساخت اتوبان تخریب شد.
۱ – این مرد بزرگ، اکنون از جانبازان بالای هفتاد درصد و از شهدای زنده‌ی دوران دفاع مقدس است.
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.