زبان عربی به‌عنوان کامل‌ترین زبان دنیا، دارای ریزبینی‌های فراوان و اهتمام بسیار به جزئیاتی است که در رساندن معنا و ارتباط و گفت‌وگو، تأثیر خارق‌العاده‌ای دارد. از اجزاء و اداتی که در این زبان استفاده میشود برای رساندن تأکید، اِنّ و فروعات آن است.
صبر از مفاهیم مهم قرآنی است که در سرلوحه دستورات سرنوشت ساز قرآن کریم و اهل بیت قرار دارد، صبر و بردباری یکی از صفات و ویژگی های آدمی است که در قرآن و کتب اخلاق اسلامی درخصوص آن مباحث فراوانی صورت گرفته است اما در کتب علمی روان شناسی مورد غفلت و کم لطفی واقع شده است.
همان گونه که می دانیم هدف از علم معانی شناختن ویژگی ها و اغراض کلامی است و از آنجا که مظهر تام این ویژگی ها و اغراض، کلام یا همان مرکب تام اسنادی است لازم است پیش از بیان هر مطلبی به اقسام و انواع کلام بپردازیم.
ما به وسیله براهین عقلی و نقلی به اثبات وجود خداوند میپردازیم و در ابتدا با فطرت شروع می‌کنیم:
فطرت به معنای خلقت ویژه انسان ها است یعنی آن حس درونی و ذاتی انسان که میل و گرایش به خدا دارد و فطرت به بینشی و گرایشی تقسیم میشود فطرت بینشی خود به عقلی-حصولی و قلبی-حضوری تقسیم میشود.
وقتی به علوم ادبی زبان های مختلف رجوع می کنیم می بینیم کلمات و جملات هر کدام ساختار و چارچوبی برای خود دارد و این ساختار ها سبب می شود انسان ها بتوانند در قالب های زبانی با یکدیگر صحبت کنند. زبان عربی نیز از این قانون مستثنی نیست و ساختار کلمات در علم لغت و صرف و ساختار جملات و جایگاه کلمات در جمله در علم نحو بحث و بررسی می شود
زبان عربی یکی از انواع زبان های سامی و زبانی است که مردم مناطق وسیعی از دنیا از جمله شمال آفریقا، بیشتر شبه جزیره عربستان و سایر بخش‌های خاورمیانه به آن صحبت می کنند.
فاعل واژه‌ای عربی به معنای «به جا آورنده» و «کُننده کاری» است و در دستور زبان به کلمه‌ای گفته میشود که انجام فعل یا کاری را به آن نسبت می‌دهیم.
خلاصه پست
خلاصه پست
خداوند قرآن را نسبت به اقتضاء زبان اولین مخاطبان آن به زبان عربی نازل کرد. زبان عربی نیز دارای قواعدی بسیار و دقیق است که باعث میشود بهترین و ظریف ترین مراد از سوی گوینده به مخاطب منتقل شود و این وجه تمایز این زبان با سائر گویش ها است. یکی از ویژگی های خاص این زبان، گسترش معنایی افعال مجرد آن به وسیله انتقال آنها به ابواب مزید است.
اذا کان المنسوب اسما یدلّ علی مطلق الثبوت و قدیدل علی الدوام بحسب المقام و إذا کان فعلا یدل علی الحدوث زائدا علی الثبوت و قد یدلّ علی الاستمرار.
